KRÓLEWNA ŚNIEŻKA

Usta jak róża czerwone były

Włosy czarne jak heban od czesania

Złotym grzebieniem się świeciły

To Królewna Śnieżka tak piękną była

A zła królowa jej tej urody zazdrościła

Dla niej liczyła się tylko piękność ciała

I dlatego Śnieżkę zabić kazała

Śnieżka się o tym dowiedziała

I dostała nakaz od gajowego

By do zamku nigdy nie wracała

Że strachu o życie biegła

Przez las ciemny , aż się jej

Ukazał domek mały i przyjemny .

Wszystko w nim malutkie było

I po siedem sztuk liczyło

Jak się potem okazało

Siedem skrzatów w nim mieszkało

Gdy po pracy w dom wracali

Śpiącą Śnieżkę w nim zastali

A niektórzy w głowę się drapali

Kto im uprzątnął bałagan cały

Późnym wieczorem

Ze Śnieżką rozmawiali

I pewne przestrogi

Jej przekazali

Tak więc Śnieżka im sprzątała

Prała , gotowała

Gdy cała siódemka

W pocie czoła pracowała

Lecz niestety nieszczęście

Ich domek nawiedziło

Gdy po pracy , strudzeni , zmęczeni

Ujrzeli Ją nieżywą.

Nie mogli Jej oddać ziemi

Bo była zbyt piękna

Więc w szklanej trumnie

Na wzgórzu ją położyli

I straż całymi dniami i nocami pełnili

Aż pewnego dnia jechał piękny książę

Zobaczył szklaną trumnę

I dziewczę w niej śpiące

Podjechał tam blisko i cicho

Na swoim rumaku

Żeby nie wywołać najmniejszego strachu

Zobaczył krasnali , co gorzkie łzy lali

Spytał co to za piękne dziewczę

I dlaczego płaczą

A oni jeden po drugim wszystko

Mu tłumaczą.

Więc nie namyślając się ani chwilę

Podniósł wieko trumny

I pocałował dziewczę miłe

Wnet ona swe oczy otworzyła

I podnosząc się zakaszlnęła

I jabłko zatrute z gardełka wyplunęła

I wnet odbył się huczny ślub i wesele

A krasnoludki przychodzą do zamku

Bardzo śmiele

Pewnie chcecie wiedzieć ,

Co się stało że złą królową

Otóż życie za jej złe uczynki

Ją pokarało

Władzę , złoto , klejnoty

A co najważniejsze

Urodę odebrało