Kropla po Kropli

Zamknięte w ciemności oczy,

wśród ciszy sam na sam ze sobą.

Życia szukając w otchłani nocy,

powoli odbieram sobie tę moc.

Kropla po kropli spływa krew,

serce bije coraz wolniej.

Powoli gaśnie ostatni promień nadziei,

myśli już tylko ciemne i mroczne.

Krzywdzę siebie,

a może innych też,

bezradność towarzyszy odkręcanym śrubom.

Lecz co począć z bólem,

który piecze w klatce,

tęsknotą za miłością i spełnieniem marzeń?

Odpowiedzi brak,

droga wciąż przed oczami,

w długą noc opadnięta twarz.

Wybawienie w ciemności,

choć takie kosztowne,

ostatni akt wyrzeczenia się życia.

Czy warto tak łatwo użyczyć sznur?

Odpowiedź pewnie jest już w głowie.

Lub rozciąć żyły ostrych nożem?

Lecz co, gdy już nie ma szansy,

na rzeczy, które by nas tak naprawdę uszczęśliwiły?

Czujemy ból i wewnętrzne napięcie,

które ostatecznie nas otacza.

Chcemy odmiany,

wyjścia z mroku,

Ale nie zawsze musimy kończyć na bruku.