Krople deszczu

Nad poszarpanych zgliszczy ciałem,

Pomiędzy obaloną ścianą

A ekspresyjnym stosem cegieł,

Zsiniały żalem wstaje ranek.

Garść obolałych kropli deszczu

Na szkielet domu spadła miękko,

Mgła rozłożyła opatrunki

Na gruzach – opiekuńczą ręką.

Krzew róży wznosi z rezygnacją

W górę – spalone trzy gałęzie,

Gdy dzień ze smutku, sadzy, kiru

Ponurych marszy strofy przędzie.

Linią w nich – młodość – jak pąk świeży,

Krzyżykiem – cienka nić welonu,

Kluczem – zgaszona nagle miłość,

Bemolem – liść padłego klonu,

Nutami – niespełnienia modre,

Oddech ostatni – z iskier złotych,

Uczucia zwiędłe – tchnieniem żaru,

Srebrzyste perły – to tęsknoty.

Na bieli grobów bezimiennych

Lutowy nokturn wiatru – wieje,

Unosząc piórka dwa zielone.

To nekrologi – czy nadzieje?