" Kruchość Przemijania"
To drewniane krzesło stoi wciąż puste,
Zwykły przedmiot bez wielkiej wartości,
Mebel prosty, lecz z duszą, w kącie cicho stojący,
Nie zawsze stary, kruchość zostawił.
Młodość minęła, kurtyna opada,
Kończy się w nas ta cała zabawa.
Ognisko życia, powoli gaśnie,
To co spłonęło jest już za nami.
Przedmiot choć pusty, wartość namaścił,
Życie minęło, kąt swój zostawił...
Komentarze (14)
Zajecia prowadził Ks..Paweł Mąkosa :-))) jeden z moich ulubionych wykladowców.
Szkoda że w tym roku zmienił się całkowicie skład prowadzących, grupa żartuje sobie że chyba ich psychicznie wykonczyliśmy a ja uważam że te studia to było jedno z najlepszych rzeczy, jakie mnie w życiu mogły spotkać.
Myślę że kwestia ,,przemijania"mogłaby tutaj być przegadana też w ten sposób :-)
Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia.Warto rozmawiać z własnymi emocjami...z tym co trudne i nieuniknione.
Pozdrawiam serdecznie.🖐️
Spoko. To puste krzeslo w Dialogu to Przesluchanie.
On Jest Wieczny ,Alfa i Omega. Nasza Dusza też przecież jest nieśmiertelna.I cóż z tego że się starzejemy? Miałam kiedyś podopieczną,zajmowałam się nią prywatnie.Pani Roma zawsze brała do swoich dłoni moje dłonie zaraz po wejściu i mówiła ,,dłonie może zimne ale serce gorące".
Analogicznie rzecz biorąc ,ciało może ulegnie kiedyś przemijaniu i rozkładowi ale duch nie przeminie...zachowa się to co ważne,to co cenne.
Jak pisał poeta ,,Nom Omnis morial"
Moriar
Napisz komentarz
Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania