Ksenos

Plecak ciążył coraz bardziej. Przystanął na chwilę, spoglądając w dół na wioskę położoną u podnóża góry. Leżała jak wierny pies u stóp swego pana, cicha i pokorna, ukołysana południowym słońcem.

- Sjesta – pomyślał ocierając pot z czoła i zakładając czerwoną chustę na głowę, wcześniej zmoczywszy ją wodą z butelki. Chwilowe wytchnienie jakie poczuł zakładając chustę, po kilku minutach uleciało jak stado spłoszonych ptaków. Żar lał się z nieba, nie dając chwili wytchnienia. Ani jednej chmurki na horyzoncie.

Schodził w dół po rozgrzanym asfalcie który utrudniał oddychanie. Lepka maź kleiła się do znoszonych butów, utrudniając i tak już trudny marsz. Pobocze było usiane kamieniami, więc z dwojga złego wybrał rozgrzany asfalt.

Wioska była jak wymarła. Nigdzie żywej duszy. Okiennice domów pozamykane, a na jedynym sklepie wisiała kartka: przerwa do 17. Ruszył dalej, rozglądając się za jakimś cieniem, gdzie można by odpocząć i w jednej z bocznych uliczek zobaczył szyld z napisem: Kafenio. Nie zastanawiając się, skręcił w uliczkę i po chwili, mile zaskoczony, stwierdził, że lokal jest otwarty.

Nacisnął klamkę i drzwi z lekkim oporem zaczęły się otwierać, dając znać obecnym w środku, głośnym skrzypnięciem, że oto ktoś śmie zakłócać spokój ich oazy.

Wszedł do środka i rzucając szybkie Kalimera, zdjął plecak przy najbliższym stoliku i klapnął bez sił na krzesło. Barman stał za barem nieporuszony, przyglądając się przybyszowi jakby patrzył przez szybę.

- Ksenos – padło krótkie słowo z nad partii tavli.

Nieruchome starcze oblicza znów pochyliły się nad grą i świat wokół przestał dla nich istnieć.

- Ksenos – pomyślał – krótkie słowo jak szczeknięcie psa, oznaczające obcego.

Barman podszedł i zapytał czym może służyć.

- Piwo Amstel, tylko zimne proszę.

Po chwili barman nalewał piwo, a on przyglądał się jak złoty strumień spływa do szklanki, pieniąc się.

Nieme twarze z rogu sali znów zmuszone były oderwać się od gry i zaciekawione spojrzały na niego.

Łyknął zimnego piwa, które spływając po gardle przynosiło ochłodzenie. Pod drewnianym sufitem szumiał pożółkły wiatrak, rozcinając powietrze i wnosząc delikatny ożywienie do sali. Staruszkowie, siorbiąc kawę z miniaturowych filiżanek, szeptali coś miedzy sobą.

Oprócz barmana, trzech staruszków pochylonych nad partią tavli i wędrowca, nikogo więcej nie było w kafenio. Wyciągnął Chesterfieldy z plecaka i zapalił, obserwując wydmuchiwany dym. Potem spojrzał przez okno na białe domy po drugiej stronie ulicy i stwierdził, że powinien chyba tu osiąść, w tej właśnie wiosce, gdzie czas płynął leniwie, wszyscy się znali, z pewnością wszyscy wszystko o sobie wiedzieli, kobiety zwierzały sobie rodzinne tajemnice, jeden drugiemu był świadkiem na ślubie, potem jeden drugiemu trzymał dziecko do chrztu, wspierali się w biedzie i chorobach, by na koniec, jeden drugiego odprowadził w ostatniej drodze.

Spojrzał na zegarek wiszący za barem. Dochodziła trzecia, czyli jeszcze dwie godziny zanim otworzą sklep a piwo wzmogło apetyt. Zgasił papierosa w brudnej szklanej popielniczce, wstał i podszedł do kontuaru. Barman siedział, przeglądając gazetę i nie zauważył, że ktoś stoi po drugiej stronie.

- Przepraszam, czy można tu dostać coś do jedzenia?

Na dźwięk tych słów, barman podniósł wzrok znad gazety i nie podnosząc się z miejsca, odparł:

- Mogę panu zrobić jajecznicę, nic więcej nie mam, bo nie podajemy tu jedzenia.

Nieśmiertelna jajecznica, pomyślał i odparł – Więc niech będzie jajecznica.

Barman zawołał w kierunku staruszków:

- Kosta, muszę wyjść na chwilę do Eleni, zaraz wracam – kiedy kończył mówić, był już przy drzwiach. Znów zaskrzypiały i zamknęły się za wychodzącym.

Wędrowiec stał w miejscu, patrząc za oddalającym się i nie bardzo wiedząc, co ma o tym wszystkim sądzić.

- Rozumiesz po grecku? – padło pytanie od stolika. To najwyższy z trójki, nazwany Kostą, zagadnął.

- Rozumiem.

- Jorgo zaraz wróci, poszedł po jajka do Eleni – mówił i gestykulował rękami.

- Usiądź sobie, to niedaleko, kilka domów dalej – kiedy skończył mówić, podkręcił sumiastego wąsa. Mógł mieć około siedemdziesiątki i pośród siwizny na jego głowie, można było dostrzec jeszcze wysepki czarnych włosów.

Wrócił do stolika, obserwowany już przez całą trójkę.

- Skąd jesteś? – zagadnął łysy gracz o najbardziej pomarszczonej twarzy.

- Z daleka - odparł na odczepne, bo nie chciało mu się z nimi rozmawiać.

- Z daleka, z daleka, ale skąd? – nie dawał za wygraną.

- Z Polski.

- Aa, z Polski. No to z daleka. A podoba ci się Grecja?

- Bardzo mi się podoba.

Rozmowa się urwała. Wstępna ciekawość miejscowych została zaspokojona, więc wrócili do tavli a on, czekając na obiecaną jajecznicę, obracał w palcach zapalniczkę.

Barman zjawił się po kilku minutach i z kilkoma jajkami w małej foliowej torebeczce, pośpieszył za bar.

- Myślałem, że wróci z jajecznicą, a ten dopiero będzie brał się za smażenie – pomyślał nieco rozdrażniony.

Dopił piwo i poprosił o jeszcze jedno. Tym razem obsłużył go najbardziej rozmowny z trójcy, ponieważ Jorgo zajęty był robieniem jajecznicy. Nad stolikami roznosił się już zapach smażonej cebuli i opadając wolno, poganiany przez podmuch wentylatora, drażnił nozdrza.

Lokal jakby odżył. Staruszkowie poczęli kręcić się niecierpliwie na krzesłach i spoglądać w stronę skąd rozchodziły się zapachy. Maleńka kuchenka za kontuarem odżyła. Odżył również Jorgo. Wyglądał teraz jakby czarował nad starą patelnią, dosypując soli, kręcąc młynkiem z pieprzem i co jakiś czas sięgając po zioła.

- Jeszcze chwileczkę – rzucił uśmiechnięty do wędrowca, który pijąc drugie piwo i paląc papierosa, czuł jak jest głodny. Nie jadł nic od rana, kiedy to przed wyjściem w drogę zjadł lekkie śniadanie.

- Pośpiesz się chłopie – pomyślał i spojrzał na staruszków ze zdziwieniem. Wstali od stolika i stali teraz oparci o blat i jeden przez drugiego doradzał barmanowi co zrobić, by danie było lepsze.

Jorgo rozbił pierwsze jajko, które miękko wylądowało na pierzynce z cebuli i papryki.

Nagle wrzasnął:

- Nie, nie!!! – i nerwowo podniósł patelnię. Niebiesko żółty płomień zgasł.

- Co, co się stało? – dopytywali staruszkowie.

Zrezygnowany Jorgo odparł:

- Gaz się skończył.

- W mordę jeża – pomyślał – chyba tu nie zamieszkam.