Kształt miłości

Siedzieli razem w pustej sali lekcyjnej. Zajęcia już dawno się skończyły, całą szkołę ogarnęła senna cisza. Po kilku godzinach gwary wydawała się nie pasować do tego miejsca. Przenikliwa, nie pozwalająca ukryć się w tłumie. Za jedną z setki par drzwi zagłuszały ją bicia serc dwójki przyjaciół. Przećwiczyli już prezentację na dzień otwarty placówki. Nie pozostało im nic prócz wypełniania wzajemnymi uśmiechami luk między promieniami słońca, wpadającymi przez żaluzje. Lustrowali się spojrzeniami, siedząc na dwóch krańcach szerokiego parapetu, co chwilę zerkając na ulicę w dole. To milczenie nie było uciążliwe, wręcz przeciwnie. Pozwalało im wsłuchać się w niewypowiedziane słowa, dać im wybrzmieć.

Chodnikiem szła para, trzymając się za ręce. Wysoki blondyn i niska brunetka. Objął ją w talii i delikatnie pocałował.

- Nie chciałbyś tak czasem?

- Jak?

- Kochać i być kochanym. Móc powiedzieć, że posmakowałeś miłości.

- Posmakowałem jej. – Uśmiechnął się smutno. – I mogę ci tylko powiedzieć, że miłość wcale nie jest taka fajna, bo przyjmuje kształty.

Zeszła z parapetu i podeszła do tablicy. Wzięła kawałek kredy i narysowała owoc.

- Sapkowski napisał kiedyś, że „miłość jest jak gruszka. Gruszka jest słodka i ma kształt. Spróbuj zdefiniować kształt gruszki.”

- Ma kształt twojego tyłka w miejscu, gdzie łączy się z talią.

- Sapkowski byłby z ciebie dumny, ale to nie znaczy, że możesz obczajać moją dupę.

- Ja twoją mogę, ty mojej nie.

- Dlaczego?

- Bo moja nie ma tej słodyczy gruszki – powiedział, przerabiając gruszkę w odwrócone serce. 

-----------------------------------------------

Opowiadanie powstało na podstawie rozmowy z moim kolegą.