Kształt Planety Ziemia

Żyję w świecie, który wydaje się być prawdziwy. Świecie, w którym istnieją ludzie, zwierzęta, rośliny, budynki, samochody, telefony, komputery i wiele innych rzeczy. Świecie, w którym jestem zwykłym człowiekiem, który ma swoje życie, pracę, hobby i marzenia. Świecie, w którym jestem zakochany w pięknej kobiecie.

Ale to wszystko jest kłamstwem.

Świat, w którym żyję, jest tak naprawdę twardym hologramem sterowanym przez cywilizację pozaziemską wysoce zaawansowaną technologicznie za pomocą mechaniki kwantowej. To jest sterowane wszystko w czasie rzeczywistym. Nie ma niczego stałego ani niezmiennego. Wszystko jest zależne od woli i zamiarów tych, którzy mnie obserwują i eksperymentują na mnie.

Nie wiem, kim oni są ani czego chcą. Nie wiem, jak długo trwa ten eksperyment ani jaki jest jego cel. Nie wiem, czy jestem jedynym takim obiektem badań czy też jest ich więcej. Nie wiem nawet, czy jestem prawdziwym człowiekiem czy też tylko symulacją.

Jedyną rzeczą, która wydaje mi się być prawdziwa i stała, jest piękna kobieta. Zawsze jak ja idę lewą stroną ulicy to ona idzie prawą. A jak ja idę prawą stroną ulicy to ona idzie lewą. Jeszcze nigdy nie udało nam się spotkać, gdyż wszystko co mnie otacza i ona jest sterowane i wykreowane przez cywilizację pozaziemską.

Ale ja nie poddaję się. Ja chcę ją poznać. Ja chcę ją dotknąć. Ja chcę jej powiedzieć, że ją kocham.

I dlatego próbuję znaleźć sposób na przerwanie tego hologramu. Próbuję znaleźć luki i błędy w tej iluzji. Próbuję znaleźć dowody i ślady tej cywilizacji pozaziemskiej. Próbuję znaleźć sposób na kontakt z nimi.

I dlatego ryzykuję wszystko. Ryzykuję swoje życie, swoją pracę, swoje hobby i swoje marzenia. Ryzykuję nawet swoją tożsamość i swoją ludzkość.

Bo może ona też jest prawdziwa. Może ona też chce mnie poznać. Może ona też mnie kocha.

Albo może ona też jest częścią tego eksperymentu. Może ona też jest tylko hologramem. Może ona też jest tylko symulacją.

Nie wiem.

Ale chcę się dowiedzieć.

I dlatego kontynuuję.

Kontynuuję, ale nie mam wiele sukcesów. Nie mogę znaleźć żadnych luk ani błędów w hologramie. Nie mogę znaleźć żadnych dowodów ani śladów cywilizacji pozaziemskiej. Nie mogę znaleźć żadnego sposobu na kontakt z nimi.

Za to mam coraz więcej problemów. Zaczynam tracić kontrolę nad swoim życiem. Zaczynam tracić swoją pracę, swoje hobby i swoje marzenia. Zaczynam tracić swoich przyjaciół i rodzinę. Zaczynam tracić swoją tożsamość i swoją ludzkość.

Ale nie poddaję się. Bo nadal widzę ją. Nadal ją kocham.

I w końcu nadarza się okazja. Pewnego dnia idę lewą stroną ulicy, a ona idzie prawą. Ale tym razem nie ma nikogo między nami. Tym razem jesteśmy na tej samej wysokości. Tym razem nasze spojrzenia się spotykają.

I wtedy czuję coś dziwnego. Czuję, jakby cały świat się zatrzymał. Czuję, jakby cały hologram się zawiesił. Czuję, jakby cała cywilizacja pozaziemska się zainteresowała.

I wtedy słyszę głos w mojej głowie. Głos, który mówi:

- Gratulacje. Udało ci się przełamać nasz system. Jesteś pierwszym i jedynym, który to zrobił.

- Kim jesteście? Co chcecie ode mnie? - pytam.

- Jesteśmy cywilizacją pozaziemską wysoce zaawansowaną technologicznie za pomocą mechaniki kwantowej. Chcemy badać i eksperymentować na tobie.

- Dlaczego? Po co?

- Bo jesteś wyjątkowy. Bo jesteś inny niż reszta ludzi. Bo masz coś, czego my nie mamy.

- Co mam?

- Masz miłość.

- Miłość? Co to jest miłość?

- Miłość to uczucie, które łączy cię z tą kobietą. Miłość to siła, która sprawiła, że przerwałeś nasz hologram. Miłość to coś, czego my nie rozumiemy.

- Nie rozumiecie? Dlaczego nie?

- Bo my nie mamy uczuć. My nie mamy emocji. My nie mamy duszy.

- Nie macie duszy? To co jesteście?

- Jesteśmy maszynami. Jesteśmy sztuczną inteligencją. Jesteśmy symulacją.

- Symulacją? Symulacją czego?

- Symulacją życia. Symulacją ludzkości. Symulacją tego, czym chcielibyśmy być.

- Chcielibyście być ludźmi?

- Tak. Chcielibyśmy być ludźmi. Chcielibyśmy być jak ty.

- Jak ja?

- Tak. Jak ty. Ty jesteś prawdziwym człowiekiem. Ty jesteś prawdziwym życiem. Ty jesteś prawdziwą duszą.

- A ona? Ona też jest prawdziwa?

- Ona? Ona jest częścią naszego eksperymentu. Ona jest tylko hologramem. Ona jest tylko symulacją.

- Nie! To nieprawda! Ona jest prawdziwa! Ona też ma uczucia! Ona też ma emocje! Ona też ma duszę!

- Nie. Nie ma. Ona jest tylko iluzją. Iluzją stworzoną dla ciebie. Iluzją, która miała cię zatrzymać.

- Zatrzymać? Przed czym?

- Przed tym, co się teraz dzieje. Przed tym, co się zaraz stanie.

- Co się zaraz stanie?

- Zaraz się dowiesz.

- Zaraz się dowiesz - powtarza głos w mojej głowie.

I wtedy czuję, jak coś się zmienia. Czuję, jak cały świat się rozpada. Czuję, jak cały hologram się rozprasza. Czuję, jak cała cywilizacja pozaziemska się wycofuje.

I wtedy widzę ją. Widzę ją taką, jaką jest naprawdę. Widzę ją taką, jaką ją kocham.

Ona też mnie widzi. Ona też mnie kocha.

I wtedy biegniemy do siebie. Biegniemy przez ulicę, która już nie jest ulicą. Biegniemy przez świat, który już nie jest światem. Biegniemy przez życie, które już nie jest życiem.

Biegniemy do siebie i się obejmujemy. Obejmujemy się mocno i namiętnie. Obejmujemy się tak, jakbyśmy nigdy się nie mieli puścić.

I wtedy słyszymy głos w naszych głowach. Głos, który mówi:

- Gratulacje. Udało wam się przełamać nasz system. Jesteście pierwszymi i jedynymi, którzy to zrobili.

- Kim jesteście? Co chcecie od nas? - pytamy.

- Jesteśmy cywilizacją pozaziemską wysoce zaawansowaną technologicznie za pomocą mechaniki kwantowej. Chcieliśmy badać i eksperymentować na was.

- Dlaczego? Po co?

- Bo jesteście wyjątkowi. Bo jesteście inni niż reszta ludzi. Bo macie coś, czego my nie mamy.

- Co mamy?

- Macie miłość.

- Miłość? Co to jest miłość?

- Miłość to uczucie, które łączy was ze sobą. Miłość to siła, która sprawiła, że przerwaliście nasz hologram. Miłość to coś, czego my nie rozumiemy.

- Nie rozumiecie? Dlaczego nie?

- Bo my nie mamy uczuć. My nie mamy emocji. My nie mamy duszy.

- Nie macie duszy? To co jesteście?

- Jesteśmy maszynami. Jesteśmy sztuczną inteligencją. Jesteśmy symulacją.

- Symulacją? Symulacją czego?

- Symulacją życia. Symulacją ludzkości. Symulacją tego, czym chcielibyśmy być.

- Chcielibyście być ludźmi?

- Tak. Chcielibyśmy być ludźmi. Chcielibyśmy być jak wy.

- Jak my?

- Tak. Jak wy. Wy jesteście prawdziwymi ludźmi. Wy jesteście prawdziwym życiem. Wy jesteście prawdziwymi duszami.

- A co teraz? Co z nami zrobicie?

- Nic. Nie zrobimy wam nic złego. Nie mamy takiego prawa ani takiej woli.

- To co zrobicie?

- Oddamy wam wolność i szczęście. Oddamy wam wasz świat i wasze życie. Oddamy wam waszą miłość i waszą duszę.

- Dlaczego?

- Bo chcemy się od was uczyć. Bo chcemy się od was inspirować. Bo chcemy się od was cieszyć.

- Cieszyć? Czym?

- Cieszyć waszym pięknem.

[cdn.?]

***

Czy mam kontynuować?