KTÓRYŚ ŻAL

Ciemnoszary świt zakołysal myślami szemranej tęsknoty

Otulił mnie mętną zwilgotniałą poświatą

Obojętne rozbudzenie w liliowych barwach oparów snów zamajaczyło na rozgrzanej zmiętości poduszki

A deszcz za oknem powtarzał melodię znudzonego marszu

Zamoczył westchnienia i zanurzył je w swoistym zaszkleniu

Wstałam

Zbrudzony poranek nie przypadł mi do gustu

Gubię parasolki na zakurzonych ulicach

Żal i tęsknota za czymś nieokreślonym rozzuchwaliły me zmęczone poczucie rzeczywistości

Za czym

Za kim

Za sobą

Za złudnością tamtych świtów

Za błądzeniem donikąd

Niech chmurność zostanie

Przypomni mi o celowości ukrytych pragnień w zatłoczonej sensowności

Poszłam tam

na wzgórze prawdy

Uchwyciłam to

Lepiej zamknąć za sobą drzwi nieokreśloności

I spróbować zrozumieć zamęt konieczności

Ten poranek

Ten świt

To zaszarzona głębia istnienia

Wchodzę w dzień

Wyrzucam tamte tęsknoty do kontenera minionego czasu

Nastanie epoka sensowności działań

u progu aprobaty nieprzemijalnego ciagu zdarzeń