Ktulu 2

Jam jest ktulu, drewno drewniane.

Nie stworzone

Nie dziecię boże

Ni boża krówka

Ni biedroneczka

Biedrona.

Nie polecę ci po chlebek do nieba.

Ja już nie raz

Nie dwa mówiłem.

Że przeklinam

Klątwy zmyślne rzucam na prawo i lewo.

Litości nie mam ja nikomu niczemu.

i to mnie bawi i cieszy.

O dreszcze mnie przyprawia.

Co mnie mrowi, łaskocze jak ja dotyku nie znałam.?

Tak jak i bólu zwłaszcza w współczuciu.

Gdy w gniewie hasam w kosmicznej nieskończonej przestrzeni.

Ja znam gniew wiem czym i skąd jest nim się na codzień upajam by spotęgować cierpienia mękę wśród istot zrodzonych wśród bojaźni bożej.

Mój dom to kruszganek, nie mieszkam w nim nie bywam tam i z kimś i sam, kiedykolwiek pośród wszelkich czasów.

Takich jak czy jutro czy dziś czy wczoraj czy też tych niezdefiniowanych.

Nie nazywanych bez imion.

Lecz jest tam me świadome odbicie lustrzane w zwierciadle sprawiedliwości, gdzie skazą na tym że szkle na tej tafli, powłoce jest podpięte pod energię prądu widmoz pikseli.

To tam Mara koniom warkocze plotła.

To tam łzy z cierpień zmienił stan w stały jakby zamarzły, lecz w szkło nie z cieczy zmieniły.

Tam swym odbiciem, bez żadnej władzy, bez narzędzi, ból zmaterializowałem w materię masę bezużyteczną dla was by odebrać wam miejsce, przestrzeń nią wypełniając.

By nad tym co żyje torturą zabawiać.

Pozbawiając wolności swobody, władzy za sprawą własnych terenów.

I to właśnie tego mniej więcej uczę by sprawić że z pokolenia na pokolenie było trudniej i gorzej.

By cierpienie wzrastał a radość spadał.

Bo jam jest zło wcielone jam Śniące Ka nie drewno drewniane Ktulu.

To był mit zwykły zwykła opowieść.

Lecz teraz prawdziwą.

A cię Marto za to winą chce karać.

Wyrzutem sumienia.

By sprawić byś mnie kochała choć czujesz nienawiść mną gardząc bo stałe mi ubliżasz, ranisz, poniżasz, drwisz i mnie zdradzasz i mimo żeś nie moja to trochę jak byś była mą.