Ku pokrzepieniu serc

Pragnę Polakiem być, drodzy rodzice

Nie tylko na chwilę, na całe życie

Tu się rodziłem, żyję i słyszę

Wrogów narodu bezradne wycie.

Kimże więc są ci co ich tak nazwałem

To polskojęzyczni zdrajcy Ojczyzny

Co kpią z naszej ziemi jak w dzikim szale

Jak gdybyśmy byli wszystkiemu winni.

Nie ma narodu bez ciężkiej przeszłości

Nie ma człowieka bez przywar i czerni

Lecz mimo tych rzeczy nie mamy litości

Dla ludzi co kładą pod nogi pąk cierni.

Jestem Polakiem, na zawsze nim będę

I czuję dumę że właśnie tu jestem

Bo splunąć na kraj swój to tak jak na matkę

I zowie się jeno to zwykłym kurestwem.

A więc dlaczego ja tutaj jestem?

Wiele jest krajów na naszym globie

Żadnego jednak nie wskażę gestem

Co się za Polską ojczyzną zowie.

Możesz mieć kilka narodów w paszporcie

A narodowość prawdziwa Polska

Możesz znać ludzi i w każdym porcie

Świat to jest przecież globalna wioska.

Człowiek być może to tylko płotka

Co w życiu brodzi przez wąskie bagno

Lecz ludzka duma to sprawa tak prosta

Że nie zatańczy pod cudze dyktando.

Ci z prawa i z lewa tak chcą nas poróżnić

Bo wadzi im polskość, interes narodu

Ciężko jest czasem ich nawet odróżnić

Kunktator z zachodu, kunktator ze wschodu

W narodzie brakuje poczucia jedności

Mącą i knują diabelskie szpony

Choć ludzie w tym miejscu żyją dość prości

Znają jak mąż jeden Dąbrowskiego słowy

Jeszcze Polska nie zginęła kiedy my żyjemy

Biel i czerwień płynie w żyłach niczym krew

Choć wokół kręcą się wygłodniałe hieny

Nie oddamy kraju, będziem walczyć jak lew

Orzeł Biały to nasz symbol

Lecz jedynie gdy w koronie

Z godłem takim przejdziem wszystko

Każdy wróg w końcu utonie.