Kucharka. Na ostro. Dziewczyny do wynajęcia

I tak bawiliśmy się przez następną godzinę. Kombinowałam, jak ciekawie podać tradycyjne potrawy, a Stanisław je akceptował. Czasami marszczył czoło, na przykład kiedy zaproponowałam rybę po grecku z sufletem chrzanowym.

W końcu mieliśmy szkielet, który będziemy modyfikować w kuchni, ale dzisiaj już nie miałam serca go męczyć. Czas nas nie gonił tak jak ostatnio.

Patrzyłam na jego twarz w blasku dogasającego kominka. Ten mężczyzna budził we mnie dziwne emocje.

Z jednej strony nie cierpiałam go za to, że tak po prostu okazał się lepszy ode mnie, z drugiej bardzo dobrze czułam się w jego towarzystwie. Stanisław był człowiekiem bezwarunkowo dobrym, życzliwym i na jego nieszczęście naiwnym. Do wszystkiego dochodziło niesłabnące pożądanie, które we mnie wzbudzał, dlatego coraz trudniej było mi utrzymać dystans. Miałam nieodpartą ochotę zapytać ją o powód rozstania z żoną.

Zaburczało mu w brzuchu.

- Jesteś głodny? - To było głupie pytanie.

- Coś przekąszę w domu - powiedział, spoglądając na zegar, który właśnie wybił północ.

Nadal jednak siedział na sofie razem ze mną. Coś we mnie urosło na myśl, że on chce ze mną tu być i nie spieszy mu się do wyjścia.

- Mogę coś upichcić dla ciebie.

- Masz jeszcze siłę? - Spojrzał na mnie szerokimi ze zdziwienia oczami.

"Ty mi ją dajesz, wcale nie chce mi się spać" - pomyślałam.

- Jasne. Na co masz ochotę?

Wzruszył ramionami.

- Nic konkretnego.