Kukułcze jajo

Słowa rosną jak rzeka na wiosnę.

Występują z brzegów, by wrócić

w nowej wersji i kształcie.

Kiedy wychodzą z kącika ust,

stają się chwiejne niczym mosty

wiszące nad wzburzoną wodą.

Jedno drugiemu przeszkadza.

Zachowam milczenie - roślinkę

mizerną, której wystarczy

ciche tykanie zegara.

Tylko cóż warte pisanie

przy lampie, z dala od zgiełku,

według porządku starych ksiąg.

Nie dorosłam do takiego zadania.