Kuzka

Samotna kuzka, co żyła w stodole,

Nie miała nikogo, kto by ją kochał.

Nie miała przyjaciół, nie miała rodziny,

Nie miała radości, nie miała marzeń.

Samotna kuzka, co żyła w stodole,

Codziennie pracowała, a nikt jej nie chwalił.

Nie miała odpoczynku, nie miała zabawy,

Nie miała smaku, nie miała zapachu.

Samotna kuzka, co żyła w stodole,

Często była chora, a nikt jej nie leczył.

Nie miała zdrowia, nie miała siły,

Nie miała nadziei, nie miała wiary.

Samotna kuzka, co żyła w stodole,

Pewnego dnia umarła, a nikt jej nie płakał.

Nie miała pogrzebu, nie miała grobu,

Nie miała imienia, nie miała duszy.

Samotna kuzka, co żyła w stodole,

Teraz jest w niebie, gdzie jest jej lepiej.

Ma tam przyjaciół, ma tam rodzinę,

Ma tam radość, ma tam marzenia.

Samotna kuzka, co żyła w stodole,

Nie jest już samotna, bo Bóg ją kocha.

Ma tam odpoczynek, ma tam zabawę,

Ma tam smak, ma tam zapach.

Samotna kuzka, co żyła w stodole,

Nie jest już chora, bo Bóg ją leczy.

Ma tam zdrowie, ma tam siłę,

Ma tam nadzieję, ma tam wiarę.

Samotna kuzka, co żyła w stodole,

Nie jest już martwa, bo Bóg ją żywi.

Ma tam pogrzeb, ma tam grób,

Ma tam imię, ma tam duszę.

Samotna kuzka, co żyła w stodole,

Nie jest już kuzką, bo Bóg ją zmienił.

Jest teraz aniołem, co śpiewa i tańczy,

Jest teraz szczęśliwa, jest teraz wolna.