Lampiony

Piszesz, że dnieje. I nie mam powodu nie wierzyć w ten nieodległy już świt, nawet jeśli u mnie wszystko jeszcze zatarte. Choć przecież byle lampka może przywrócić przedmiotom ich kształty, wyodrębnić kolory spośród rozrzuconych wokół zapachów.

Smutek pachnie deszczem, zbutwiałymi liśćmi i grzybem leniwie rozlewającym się po szczytowej ścianie. Jest trochę bezbarwny, a trochę szary, jak kurz osadza się na wszystkich powierzchniach. Nie wystarczy zdmuchnąć.

Miłość pachnie twoją skórą, tytoniem i wodą po goleniu. Ma pożółkłe od nikotyny palce i mocno już posiwiałe skronie. Czasem sprawdzam jej puls. Miarowo odmierza przegrany czas. Graliśmy z losem. I może był od nas lepszy, a może karty miał znaczone. Tak się czasem pomaga szczęściu.

Piszesz, że dnieje. Układam więc sobie kolejny dzień. Szybki prysznic, kawa. Najtrudniej jest wyjść. Odejść. Od łóżka, stołu. Miejsc, które moglibyśmy dzielić nie obawiając się ciasnoty. Można przecież pootwierać okna i drzwi. Wypuścić złe duchy. Wpuścić nadzieję. Niechby przysiadła za stołem. Przy świeżo zaparzonej kawie grzejąc dłonie o gorącą porcelanę rozkwitała jak bzy na przekór chłodom. Niechby była silna jak tulipany, które trącone mrozem na powrót podnoszą kielichy.

Piszesz, że dnieje. Pogasły lampy za oknem. I faktycznie. Niebo pogubiło już gwiazdy. Blednie jego czerń. Za nieruchomą linią lasu powoli budzi się dzień. Zaraz i inni wstaną. Zapieją koguty. Psy przeciągające się przed swoimi budami pogonią szwendające się po podwórkach koty. Teraz już widzę wyraźnie. Dużą szafę, kominek i stół. Przy nim krzesła. Jedno wyraźnie odsunięte. W zlewie kubek. Na jego dnie zastygły w bezruchu kawowe fusy. A więc była tu. Wyszła, ale wróci. To prawie tak pewne jak to, że napiszesz: U mnie noc. A wtedy to ja tobie opowiem świt. Byś nie zapomniał o świetle.