Łapacz snów

Trafił w czas nie dla mnie pisany, zanim zobaczyłam kolory, zdążyły stracić blask, zmatowiały. Otarłam się jedynie o życie, łapiąc w ostatniej chwili zabłąkany uśmiech, namiastkę radości. Trzymam go w zaciśniętych dłoniach, jak skarb, wypuszczę z ostatnim oddechem.

Wpatrywałam się w ciemność, jak zawsze, kiedy bałam się zasnąć, zbyt często dopadały mnie sny małej dziewczynki z warkoczami, która wciśnięta w obce mury, z bezradności mogła tylko czekać na deszcz i jednoczyć się z nim. W szumie kropel odbijanych od szyb, ociekała samotnością, jakby chciała być rosą, która ma prawo spłynąć po policzku gdzieś w okolice serca i zagasić żal.

Tymczasem budziła mnie zalaną łzami, przestraszoną, za słabą na zburzenie blokady, która jak cierń tkwiła w najdalszych zakamarkach i nocą wychodziła na żer.

Od niedawna mam w sobie odrobinę światła. Mały promyk wyrwany losowi, ukryty na mroki zadomowione pod powiekami.

Dzisiaj śpi ze mną, zagłusza krzyk, rozbija ramy.