Łaska

Pan Bóg otworzył swe ręce

Rozpostarł je jak skrzydła

Ona uklękła w podzięce

Gdyż oswobodził ją z sidła

Dumy maszerującej w pochodzie

Kroczącej w wojskowych butach

Bez żadnych szans w korowodzie

By dotknąć serca co lodem skute

Jak ważna ona była

Jak szybko się skończyła

Teraźniejszością opamiętania

Nie ma już nic do zabrania

Teraz już boso stąpa

Źdźbło trawy jest jak mąka

Utkane na Jego powitanie

Leciutki, ciepły dotyk słońca

Rozpuszcza jej cały zamęt