„Latarnia i aksamit”

Bądź latarnią dla zgubionych,

aksamitną dłonią dla zranionych,

i zegarem, co uczy, że nadejdzie kres.

Pomimo tego —

każda chwila ma swój sens.

Ludzie jak mróweczki

żywią do Ciebie swe łezki,

albo gniewnie pokazują

ogień buntu, który wciąż pali —

pali urażonych, zagubionych w myślach,

zdołowanych, samotnych,

tych, co szukają lata i wiosny.

Boże, przybądź — zrób im potop,

obmyj serca, zgaś gniew,

niech nad światem rozbłysną

Twoje światło, miłość, śpiew.

Boże, przybądź, bo błądzimy;

w sztormie nie widzimy dobrze tego, co jest —

wszystko się rozpada, dreszcz przechodzi.

Przeraża mnie, bo aksamit

dawno zniszczyliśmy własną złością.

Jak masz nas chronić, gdy sami uciekamy,

wybieramy wizje piekieł?

Dusze umierają, nie spotykając Cię.

I tak — w chwili naszej śmierci

życie mówi nam: dobranoc.

Autorka Ania Queen Black