Łątka

Jestem, lecz czuję, jakby mnie nie było,

Żyje - serce pompuje, mózg pracuje chyżo,

Uszy słyszą, oczy toną w kolorach palet,

a ja jestem łątką w teatrze lalek.

Ciągle jestem, oddycham, płuca napełniają

powietrzem ciężkim, co zgromadza nalot

ze wszystkich chwil, tych zmarnowanych,

I słów przeze mnie niewypowiedzianych.

A ja wciąż jestem, ni to człek, ni zwierz parszywy,

Ni to ptak - wolny, nim kierują wiatru zrywy,

Już wiem, eureka, w końcu mnie olśniło,

Łątki niemową - słowa w kimś innym się kryją.