LBnProza nr.40-Sen

Z księżyca wydobyły się nieodkryte słowa promieniejące wśród siebie swą innością. Czekały na moment aż zostaną rozgarnianie poza widzialność albo zagęszczone, po niebiańskiej drodze. To stamtąd pochodzą, te najpotężniejsze, ukrywane pod miękką, jasną i wiecznie niestrudzoną powłoką weny. Dzisiaj rozchodzą się podczas pełni a może to jest jutro. Przedtem i teraz wirują między wachlarzami niestajności. W ten przepełniony niespotykaną dotąd dziwnością wieczór, Raphaela unosi się wysoko ponad tym niezwykłym i nienachalnie brzmiącym światem i macha rękoma,

jakby chciała coś powiedzieć. Po chwili, gdy bierze tubę zrobioną z marzeń o niedojrzałości, słychać jej dźwięczny głos mówiący o tym, że kończy nam się czas. Że sen i niesen są bliskie zjednoczeniu. Połączą się na zawsze ze sobą, przez co nie będę mógł rozróżnić tego co prawdziwe, od tego co wyśnione. Pamiętam, że ona zawsze miała jakąś cząstkę niepokoju w sobie. To zbliżyło mnie do niej i do jej niewątpliwie pięknych wyrazów, mówiących o moim uznaniu. O tym, jaki byłem i będę, co mnie czeka.

Raphaela latała a wśród niej nieustannie krążyły, one, wybrzuszone "b", ponętne "l" i niemające nic do powiedzenia "g", "g" jak gówno nie nakryte moją odezwą co do użyteczności. Nie wiedziałem, czy pozwolić jej przebywać w moim umyśle więc zdecydowałem, że rzucę monetą . Kiedy to zrobiłem, wpadła ona w pętle czasu i już nic nie mogło zostać odnalezione. Zło czyhało na moje rozterki. Po chwili: pomyślałem gdybym był schowany w tym kawałku metalu, któremu powierzyłem mój los. Natychmiast przeniknąłem do niego czując jego zimno, które powodowało niezmienne i nieokreślone dotąd katorgi. Ból był okrutnym odźwiernym, wypełnił każdą cząsteczkę, tego co nazywam ja. Przetrwałem to, ale to było nicością, w którą pchany dążyłem. Przytwierdzony do ściany wiedziałem, że jestem tu, gdzie nieodparte wrażenie strachu posyła ci niczym szepnięcia liści, ukryte wiadomości. Nade mną był napis- ten co wprowadził w pętle czasu świętą potyczkę psychologiczną przyszłości. Miałem zapłacić karę za to, że pragnąłem, aby wybór nie był moim. Swoim niezdecydowaniem wpłynąłem na ruch monety. Wokół mnie tłum wołający:

— Skazać go na formę!

Przecięto ścianę po linii mojego ciała. Inne wersje przepełnione wielością małych elementów, z których wyrastały upodabniając się coraz bardziej do mnie. Poczułem, że już nigdy nie będę zadowolony z rezultatów mojej pracy. Wszystkie możliwe wybory będą złe, zamknięte w tych postaciach. Odtąd zostałem tułaczem swojego umysłu. Nie miało sensu pragnąć, wiedząc jak daleki jestem od kierunku, w którym zmierzałem. Pomyślałem, że przeznaczenie splata nas ze sobą, powodując daleko idące okrutne konwulsje. Ktoś krzyknął:

— Koniec!

Właśnie teraz zdałem sobie sprawę, że to nie dzieje się naprawdę i miałem otworzyć oczy, ale to było nic pośrodku niczego. Nie wiedziałem, że źle znoszę transparentność mojego ducha, przenikającego między innymi światami. Noc była czymś co sprawiało, że stawałem się skostniały, niezdolny do wejścia wyżynami wyobraźni na szczyt. Przerażało mnie to, że zostanę wsiąknięty w jakąś nie do końca znaną rzeczywistość. Po słowach Raphaeli to uczucie się pogłębiło i stało się miejscem nieustannych bitew o zachowanie własnej niezależności.

Po chwili usłyszałem:

— Niezdecydowani będą ukarani jak za najstraszniejszy grzech, bo nigdy nie dokończą tego co zaczęli. Jesteś skazany na życie w zapomnieniu, bo nie korzystałeś ze swoich doświadczeń. Dotychczasowe znikną a zastąpią je nowe, niewydarzone, niepasujące do tych, które przeszedłeś.

Ostatkami moich wytężonych myśli zacząłem przemierzać kręte drogi samopoznania. Zachowując usilnie wszystkie wspomnienia tworzące moje całe życie. One były czymś czego ja, nie chciałem stracić. Wątpliwości nad tym co zachować a co odrzucić, wpędzały mnie w skraj rozpaczy. Już miałem się poddać. Równocześnie robiłem wszystko, aby nie zobaczyć tego, kogo słyszałem. Ciekawość jednak przeważyła i byłem gotowy. Okazało się że mówi to Raphaela. Śmiejąc się szyderczo, wpędziła mnie w stan niewątpliwego niezrozumienia tego, co się dzieje. Zawsze ta osoba, od której słyszymy straszne rzeczy zostaje jakby naznaczona . Dopatrujemy się w niej czegoś naprawdę złego. Tak było w moim przypadku, lecz zdecydowałem, że Raphaela pozostanie przy mnie. Mrok dalej czaił się zewsząd i był wszędobylskim wędrowcem porzucającym swoje dzieci - sny dla każdego z nas. Poczułem się bardzo zmęczony. Uległem temu uczuciu i zatopiłem się w zjawy tamtego świata, sennych marzeń, pragnień i mrocznych tajemnic. Podczas tego codziennego rytuału, powodującego zamknięcie wewnątrz nas przestrzeni. Zauważyłem że do nich przedostają się najpierw pojedyncze litery a potem całe wyrazy, jakbym był otulony kołdrą ze słów.