LBnR |50| - Ogień - Tygrysi morał

Takie dziwo od wieków się nie działo.

Cierpi z bólu uczuć tygrysica Xiao!

Naczynie dumy gorzko się przelało.

Iskry frustracji sypie jej magmowe ciało,

Z oczu płynie gniewu łez niemało.

Przerażone każde stworzenie, które to widziało.

Przez rozpacz Xiao albowiem

Cała dolina pokrywa się ogniem.

Drzewa przekształcają się w gigantów pochodnie.

Ta jedna noc jaśnieje bardziej niż wszystkie dnie.

Pożar w jedno zlewa wszystkie piekła stopnie.

Diabeł jeden wie, jak pochopnie

Ucięła setki żyć dusza myśląca niepokornie.

Dolina zionie śmiercią, gdy słońce wschodzi.

Spod warstwy popiołów Meizu wychodzi,

Matki Ziemi córa, i próbuje ze stratą się pogodzić.

Rośliny i istoty bardzo trudno odrodzić,

A bardzo łatwo było w proch obrócić.

Na dopełnienie pola nierównej bitwy

Nadpływa Lin, syn nieba siwy,

Władający wiatrem tygrys poczciwy.

Szarym okiem spojrzawszy, rzekł: "Nic już nie poradzimy."

Lecz go bolą Xiao i Meizu cierpiętnicze pantonimy.

Zgodził się więc jeszcze żarną pożogę

Roznieść po równinie, jako przestrogę.

"Zgadzam się, jeśli tak pomogę

Wejść Xiao na pokuty drogę."

Nim poleci na bryzie z południa, wtem

Pojawia się, niczym koszmarny sen,

Motyl, co ruszył huragan - wodny tygrys Sheng.

Xiao słyszy w głowie żałosności zew:

"Biada ci, Xiao, biada!

Wpierw o wyższości wody nad ogniem nagadał

Luby syn Księżyca. Teraz trwoga blada

Tkwi w jego oczach. Znienawidzi gada,

Jakim się stałaś. Biada ci, biada!"

Xiao od dawna jest w środku martwa.

Po czynie w afekcie klamka zapadła.

Tymczasem zamiast z wyrokiem trafiać,

Sheng pokornie głosem mądrości przemawia:

"Głupcem byłem, Xiao, proszę mi wybaczyć.

Sądziłem, że ogień nic nie znaczy,

Albowiem kropla wody może go spaczyć.

Przez swą próżność musiałem doświadczyć,

Że gdy na czas iskry się nie osaczy,

Pożre i cały świat naznaczy."

"Lecz..." kontynuował "... jest nadzieja odnowy.

Jako władca wody, syn księżycowy,

Wiem, iż te popioły

Ziemię użyźnią i stworzą byt nowy.

Może piękniejsze niż przedtem będą te podoły!"

Incydent ten porządnie dał jej po mordzie,

Lecz Xiao znów żyła z naturą w zgodzie

I nie naraziła się więcej ni Shengowi, ni wodzie.

Mocy używała z umiarem i mądrze.

Razem z Meizu racjonalną i poczciwym Linem

Życie całe poświęcili, by odżywić dolinę.

Scena śmierci najpiękniejszym stała się zakątkiem

I nowego pokolenia żywiołów początkiem.

A każdy tygrys ważną naukę ma w głowie,

By nade wszystko nie igrać z ogniem.