LBnR nr 100 _ oleandry wilgotne od łez

skąd idą i dokąd szli

wiadomo wojna jest mówiła

nie można pozwolić choćby na cień zaniechania

wobec uzbrojonego człowieka

od jego kaprysu zależało czy będą mogli pójść

w swoją nędzną beznadziejną drogę

czy będą mogli usnąć bez szczękania zębami

jej malutka córeczka kwiliła jak pisklę jaskółki

w gnieździe pod dachem którego nie było

nie było domu i nie było już powrotów

ale kolibrzyła się wiara na zakwitanie rosy

chciała krzyczeć że wszyscy jesteśmy potworami

że to co nastąpiło jest odwróceniem świata

przekroczeniem granicy repetowania śmiercią

chwilą na opamiętanie

że serca przebiegły z lewej na prawą stronę

i to co było życiem nie wróci

tylko tam jest wybawienie szeptała

przewijając palcami niebieskie paciorki

fala ludzi płynęła do Ojczyzny

tylko gdzie ona była?

czy została za nią niedokończona

czy przed nią czekała na dokończenie

napatrz się losie na swoje dzieło krzyczała spojrzeniem

ta Anna kobieta świętego spokoju

napatrz się na ten fartuch twojej Matki

i na fotografię czarnej ziemi pokurczonej od zwęglenia

nigdy potem o tym nie mówiła

zamknęła w sobie swoje okradzenie z człowieczeństwa