LBnR→115→Mlaskojady

szur

szur

szur

szurają nóżki kościane

to upiorne mlaskojady

dla drzewa ciemny zakalec

łamią miażdżą kolana trawy

idą na wojnę z grzybowadami

są dla nich przeszkodą

prawdziwą zmorą

te w kapeluszach zajączków

ukryte całe

nie widać

nas

nie widać

nie mają w rurkach lęku wcale

drzewo muszą chronić

przed paskudami

co potrafią czujność omamić

a ti ti ti

pysiu kochany

by opluć korę mrocznymi plujkami

lecą plujki lecą

sru

sru

nicponie cieszą

są już naprawdę blisko nawet

zewsząd słychać szelesty straszne

choć jeden martwy prawie

upadłą szyszką dostał właśnie

a łaj

a łaj

a masz

a masz

w koronie drzewa siedzą zerkotki

miaucząc bojowo rzucają na wroga

szyszkowe bombki

korona szumi gałęźmi wiewa

zawzięcie igłami ostrymi strzela

niczym w miękkie cuchnące ciasta

niektóre z trwogi przestają mlaskać

a grzybowady na pół owady

potrafią fruwać choć nie wysoko

fru

fru

fru

susz z krasnali dziurawym wywłokom

rzucają na grzbiety nie dla uciechy

klaps

klaps

lecz by udusić zgnilizną

wszystkie

jednak one nie w ciemię bite

mają ciała oślizgłe

ślump

ślump

ślump

ześlizgują bomby z poślizgiem

opluwają drzewo glajdkiem mrocznym

grzybowady mają wadę na szczęście

rozdwojoną narośl zapewne

choć teraz to szczegół pomocny

to zmutowany autor

opowiastki

bitewnej

raczej na pewno

jak bum cyk cyk

tej

o dziwo czubek uznał

że pomóc warto

więc

wyłapał mlaskojady

żadne nie uciekły

przestał o nich pisać

zatem natychmiast

zdechły

lub nie

opcja taka też