Lëcop ëwë, jedzième w sërce

Pòtrzegloł se twa twarë,

A trzë duze twé u ocë,

Jégô së siël tôpory,

U lëpë błógnë tëgodné.

Spadali smôchkë z twéj usta,

Jańce farbąnich twich słów,

W błëskach settë u pòrósta,

Rzãcam chtë ma sindzwëldów.

Lëcop ëwë, jedzième w sërce,

Miôtkë sã na dielë stôté,

Niãm sztë pòta, niãm przërsce,

Chtë lëbe gwiôzdnéchi plôté.

Wdrążë se do mëch głëbi,

Jakawë lësecznie strzësé.

Biôraz wëjcziążnë w priëbie,

W kaszëbsczim sviatë skałté.

Twa rące czùwjôcë na łukwi,

Twa ciôczka wëjce w dëch mój,

Bez niãchitë winë słukwi,

Së dléja miôłcziër mój skôs.

Pòtrzegloł se twa twarë,

A trzë duze twé u ocë,

Jégô së siël tôpory,

U lëpë błógnë tëgodné.