List bez adresu

Piszę do was – niełatwo to ubrać w słowa,

Choć byliście tu kiedyś – jak ja dzisiaj, tutaj.

Czasem się zastanawiam, czy też pytaliście:

„Czemu świat taki jest i po co nam to wszystko?

Patrzę na zdjęcia – już pożółkłe, stare,

Inne spojrzenie, w oczach błysk – ten sam, nie do wiary.

Jakby szeptały: „Wciąż szukamy drogi” –

I jakoś robi się - tak spokojniej.

Nie jesteś pierwszy – nie będziesz ostatni.

Każdy gdzieś idzie, czegoś szuka, czasem błądzi,

Przed tobą, ktoś też już wołał: „o co tu chodzi?”

Trzeba się wsłuchać – ale sercem, a nie głową.

Piszę do was – może kiedyś przeczytacie,

Ten list z szuflady – może go zachowacie.

Nie wiem, czy wasz świat będzie lepszy, czy trudny,

Ale piszę wam prawdę – proszę zrozumcie.

Może będziecie się wahać, jakby pękła wam dusza,

Może cisza odpowie – zamiast ludzi.

Ale wiedzcie – to już było, nic nowego –

Nie jesteście pierwsi. Nie będziecie ostatni.

Nie trzeba znać wszystkiego od razu.

Choć nie masz mapy, podążaj swą drogą.

Żyj z sercem otwartym, żyj bez lęku,

A Życie odpowie Ci – tak po kawałku.

Piszę do siebie – z jutra, z rana,

Gdy znów pogubię myśli i wątek.

Pamiętaj: w życiu nie wszystko musi się składać,

Wystarczy próbować – i nie przestawać!

Może te słowa gdzieś zginą po drodze,

Może ich nikt nie przeczyta.

Ale to samo pisanie coś we mnie porusza –

Jakby ktoś szeptał: „ja też tutaj byłem”.

Bo Każdy niesie coś ważnego ze sobą

Choć nie zawsze wie, co to oznacza.

I choć te pytania wracają jak wiatr - na nowo

W samym szukaniu – jest już odpowiedź