List do róży

Droga Różo

Twoje ciernie obdzierają moje knykcie do krwi. Woń twoja jest ulotna i czuję powoli zapach pustej piwnicy. Liście patrzą w dół, jakby próbowały dostrzec pracujące mrówki w upalny dzień.

Ty sama wyglądasz niczym naciągnięty kaptur podczas mocnego deszczu.

Smutna, kapiąca - opadasz.

Woda w której śpisz staje się mętna jak stare okno, na które nakłada się kolejna warstwa kurzu nieczyszczonego od lat. Kryształowy słój zamienia się w zaparowane szkło.

Różo, czy ty umierasz?

Ile dni pozostało ci w tym wazonie, w którym nawet nie wymieniam tobie wody.

A ty zdając sobie sprawę, że w tym wazonie było wiele innych kwiatów przed tobą - nadal czujesz się wyjątkowa?

A ty, smutna różo, zgniła różo nadal jesteś dla mnie czymś więcej niż zwykłą rośliną.

Wpatrując się w ciebie kolejną godzinę w ciszy, mam wrażenie, że opadasz coraz niżej.

A ja? Wpatrując się w ciebie kolejny dzień, postanowiłam napisać o czerwonej wstążce która oplata twoją talię.

A ja? A ja spędzając z tobą każdą sekundę w tym pokoju zapominam o tobie i pozwalam ci umierać.