Los - 6 - Wstęp do siódmego roździału - Przed Walką

Nastał dzień. Promienie słońca obudziły mnie z mojego głębokiego snu. Ledwo otworzyłem oczy, a już słyszałem dźwięki z sali. Każdy wstawał i pierdział. Nie powiem. Nie było to miłe powitanie na 'dzień dobry'.

Po pierwszym ziewnięciu i przeciągnięciu wstałem z mojego 'kącika' czyli miejsca gdzie śpię. Nie było to przyjemne posłanie. Raz, że spałem na twardo, na betonie, a dwa, że pod oknem gdzie, w tej części nieznanej mi krainy, wieczorem na prawdę, potrafiło przywalić zimnym powietrzem.

Również dzisiejszy dzień, nie dawał dobrego wizerunku o sobie. Spadł śnieg. Śnieg w dopiero co w rozpaczająca się jesienią. Pamiętam, że gdy tutaj trafiłem temperatura dochodziła do dwadzieścia stopni. Dzisiaj jak Boga kocham było max. jeden.

Obudziłeś się? - wyszeptał stary. - Przed twoją walką, musimy zrobić jeszcze jedną rzecz — kontynuował,

Z jeszcze lekko klejącymi się powiekami, spojrzałem w górę, na starca, który stał nad moją głową i nie powiem, udało mu się mnie dobudzić — z jego japy wydostawał się potworny zapach przypominający woń zgniłych jaj. Widać, że biedak siedział tu od wielu miesięcy, sądząc po jego zaniedbanym wyglądzie. - Czekam jedynie na śmierć — Tak mogłoby wyglądać jego powiedzenie życiowe.

O co chodzi? - zapytałem nadal ospałym głosem.

Wstań, chodź. Musimy szybko coś zrobić. - usiadł koło mnie, pokazując mi, że mam zrobić to samo. Co rzecz jasna zrobiłem...co miałem ciekawszego do roboty.

Daj rękę — powiedział, po czym, gdy podsunąłem mu ją, pokazał mi na swojej, abym zacisnął pięść i przyłożył ją do serca.

Gud hvile sin sjel bra. La den svarte brannen vil støtte hans styrke og opprettholde optimal kroppstemperatur — wyszeptał, zrobił, ruch, tak jak na początku przeżegnania się a palec służący do wykonania tej czynności wylądował w powietrzu, lekko zaświecił się na jasny kolor czerwieni, po czym starzec dotknął nim o moją pięść.

Poczułem lekkie ukłucie w klatce piersiowej, lecz później czułem się odprężony i naładowany sztuczną energią.

Co to było? - zapytałem z niedowierzaniem.

Prosiłem pana ognia, aby dał Ci siłę — powiedział.

Aha. No ok. - szepnąłem, dziwiąc się i robiąc głupią minę, na co starzec, źle zareagował, uderzając w moje ramię. Nagle dodał,

Nie myśl sobie, że jestem jakiś chory. Nie długo, będziesz mi nogi za to czyścił. Zobaczysz!

O ile wcześniej nie umrzesz — pomyślałem, lecz nie miałem zamiaru tego mówić. Lekko, w podzięce się ukłoniłem, po czym wstałem, rozprostowałem kości i poszedłem do kolejki, która zaczęła się tworzyć.

O patrz starcze. Jedzenie nam dają! - wykrzyknąłem potężnym głosem.