Lubił deszcz

W deszczu mogł płakac anonimowo nawet w gęstym tłumie. Nikt nie spogląda z pogardą na płaczącego chłopca w podeszłym wieku. Nikt nie wyciąga swoich szlachetnych na pokaz rąk ze świętojebliwą pomocą.

W deszczu nie da się stwierdzić czy ubranie przemoczone jest od łez czy wodą z chmury. Można zwrócić twarz ku niebu i dać upust wszystkim emocjom co prawda bezszelestnie bez westchnień i łkania lecz w pełni. Do samego oczyszczenia.

Przy okazji niestety rozklejają się też buty kiepskiej próby. Dokumenty w neseserze przestają nieść wartość merytoryczną. Elektronika śnie dzieje na stykach.

Miły i delikatny dżentelmen, zawsze skory do pomocy, wrażliwy na krzywdę, potrafiący kochać, wręcz zupełnie zatracający się w miłości, nie radzący sobie z ogromem uczucia, nie stanie się nagle piratem, biorącym co zechce, nie przejmującym się stratą ciała miłego, jak gdyby to był jedynie zasób do dalszych zdobyczy.

Przewrotnie w ten sposób bardziej byłby chciany.