,,Ludzie’’

Wszyscy kroczą ku przyszłości, Ja stoję w miejscu. Opowiadają

najbarwniejsze historie, które ich spotkały, Jedyne co posiadam barwne

to ręce poplamione krwią. Śmieją się wokół, gdy ja krzyczę w środku

o pomoc. Mają rodzinę, przyjaciół, kolegów, Ja nie mam nikogo.

Mogą liczyć na pomoc bliskich i obcych ludzi każdej porze, Jedyne na

co mogę liczyć to pogarda i nienawiść. Czas to zakończyć. Powolnym

krokiem zmierzam w głąb lasu, Czuję na sobie ich wzrok pełen

zwierzęcej agresji i nienawiści wobec mnie. Idą za mną skradając się

niczym drapieżnik na swoją ofiarę, lecz zamiast atakować obserwują.

Oni już wiedzą co zamierzam zrobić. Słyszę czyjś śmiech unoszący się

echem w lesie, zimny pozbawiony emocji śmiech. Nie zwracam na

nich uwagi, w już nie. Wspinając się na najwyższe drzewo w lesie

wspominam przeszłość, próbuję znaleźć jakieś dobre wspomnienia

powód by dalej pchać ten wózek, lecz jedyne co sobie przypominam

to cierpienie, które przeszedłem, wyzwiska, groźby, brak akceptacji a

to wszystko ze strony ludzi, których nawet nie znałem. A to wszystko

dlatego że jestem inny. Gdy znajduje odpowiednią mocną gałąź

przechodzę do działania. Jednym sprawnym ruchem wykonałem

pętle z sznura, który podczas wspinaczki oplatał moją klatkę

piersiową oraz szyję, tak jak niegdyś napadli na mnie związując mnie

oraz dusząc. Drugi koniec oplatam oraz zawiązuje gałąź. Co ciekawie

ludzie z przyjemnością nauczyli mnie robić węzły. Wiedząc, że to

moje ostatnie chwile ostatni raz patrzę na moich oprawców, którzy

teraz wskazują na mnie i nagrywają wszystko przez komórki, niczym

turyści ujrzawszy małpę w klatce. Dla nich zawsze byłem śmieciem,

nikim wartym nie ważne czy ktoś mnie zna czy nie. Czas zakończyć

ten rozdział w moim życiu raz na zawsze. Spadając czekam, gdy pętla

zaciśnie się na mojej szyi miażdżąc mi krtań. Gdy czuję zaciskającą się

pętle na mojej tchawicy nie wierzgam nie próbuje krzyczeć i tak by

mi nikt nie pomógł. To są właśnie ludzie.