Lustro

Lustrzanymi szybami obłożono ściany budowli

One łapczywie łapały postacie przechodniów

Ludzie pospiesznie odchodzili zajęci swoimi sprawami

Odbicia pozostawały w labiryncie na dłużej

Zapragnęły żyć wiecznie, samodzielnie i przetrwać

Wraz z nimi uwięziona dusza w środku pozostała

Z refleksu zwierciadła zło niczym lawa wypływała

Jedynym jej dążeniem będzie stale mieć więcej

Wedrzeć się siłą w szklane ekrany i promować tępotę

Fałszywie odmawiać różaniec za publiczne pieniądze

Z sercem pełnym nienawiści wypełnionym pyłem marnym

Rozkwitając jak niezgrabny uśmiech właściwy przymrozkom

Niczym bagienna woda słońcem poparzona

Tylko w niej słuchać szum ciszy piekielnych otchłani