Łzy

Gdy czas się zatrzyma, gasząc linię życia,

Ta łza, co płynęła za tęsknotą bycia,

Roztrzaska się o kamień obłędnego ciężaru,

Stanie się prawdziwa z wielkiego żalu.

Wówczas serce, co biło w rytmie dni,

Zamilknie, gdy zegar przestanie śpieszyć.

I każda chwila, co jak wiatr przeminie,

W pamięci zostanie, by wiecznie żyć.

Ta łza, co spadła w bezdźwięczną otchłań,

Jak perła w głębinach, gdzie światło nie sięga,

Będzie świadectwem miłości, co nie zna granic,

I bólu, który w duszy wiecznie się zatrzyma.

Lecz nawet w tej ciszy, co rozbrzmiewa w nas,

Jest nadzieja, że czas znów zacznie płynąć.

I każda łza, co z oczu nam spadła,

Stanie się kroplą w morzu życia, co dalej trwa.