Mafioso (cz. 1)

Mafioso

Autor: Jordan Mateusz Tomczyk

Giancarlo Paganini wkładał właśnie kolejną pizzę prosciutto do kamiennego pieca, kiedy za swoimi plecami usłyszał nieznajomy głos.

- Buongiorno Signore Paganini!

Właściciel Restauracji Werona obrócił się z wolna na pięcie, by sprawdzić, kto właśnie wymówił jego nazwisko. Obraz, który ukazał się jego oczom mógł zwiastować tylko jedno.

Kłopoty.

W centralnej części niewielkiego lokalu stało trzech mężczyzn ubranych w czarne, szykowne garnitury. Każdy z nich miał na głowie kapelusz w tym samym kolorze, z kolei u szyi ciasno zawiązany, granatowy krawat. Stojący pośrodku był wyraźnie niższy od dwóch pozostałych, Giancarlo domyślił się jednak, że to właśnie z nim już za chwilę przyjdzie mu odbyć niezbyt przyjemną rozmowę.

- Pozwoli pan, że się przedstawię. Nazywam się Luca Venti. Pracuję jako capo dla włoskiej rodziny Blasi.

Właściciel restauracji nie pomylił się zatem w swoich przewidywaniach.

- Zgaduję, że w myślach zadaje pan sobie teraz pytanie, z jakiego powodu odwiedziłem pański przytulny lokal wraz z moimi towarzyszami, skoro do tej pory za „ochronę” w tej części miasta odpowiedzialny był Mateo Rossi. Niestety, przed kilkoma dniami mojemu serdecznemu koledze po fachu przytrafił się mały wypadek podczas dokonywania… transakcji w banku.

Transakcji? Dobre sobie! - pomyślał Giancarlo, który doskonale zdawał sobie sprawę, jakimi sposobami posługuje się mafia, aby realizować własne cele.

- Ach, rozumiem. Przykro mi to słyszeć i mam nadzieję, że Signore Rossi prędko dojdzie do siebie…

- Nie liczyłbym na to – odparł chłodno Luca.

- Cóż… Niemniej jednak jest mi niezmiernie miło gościć panów w mojej restauracji. Czy życzą sobie panowie stolik dla trzech osób?

- Grazie, ale moi towarzysze postoją. Sam chciałbym zamienić z panem kilka słów, Signore Paganini.

Ciało właściciela restauracji przeszył chłodny dreszcz.

- Oczywiście, a zatem stolik dla dwóch osób. Czy miejsce w kącie panu odpowiada?

- Myślę, że to wręcz idealne miejsce. Nie chcemy przecież, aby nasza rozmowa była słyszalna dla pozostałych gości, prawda?

- N… Naturalnie.

Giancarlo Paganini podszedł do wolnego stolika i odsunął jedno z krzeseł dla Luci Ventiego. Sam usadowił się naprzeciwko, przez cały czas analizując w myślach różne scenariusze rozmowy, jednak w każdym z nich wydawał się być na straconej pozycji.

- Czy mogę zaproponować panu pizzę, Signore Venti? Polecam pepperoni. Zapewniam pana, że w całym mieście nie zje pan smaczniejszej, niż u mnie.

- Dziękuję, jednak nie mam zbyt wiele czasu, dlatego szklanka wody z cytryną w zupełności mi wystarczy.

- Oczywiście, służę panu. Carla! Chodź tu do mnie, prędko!

Z drugiego końca sali nadeszła wysoka, śniada brunetka o piwnych oczach, ubrana w zwiewną, czarną sukienkę.

- Tak ojcze?

- Przynieś nam dwie szklanki wody z cytryną. Tak na „jednej nóżce”.

- Już się robi!

Carla czym prędzej udała się na zaplecze, aby spełnić prośbę ojca.

- Ma pan doprawdy przeuroczą córkę, Signore Paganini. Musi pan być z niej bardzo dumny.

- Dziękuję, Signore Venti. Carla to bystra i zaradna dziewczyna. Często pomaga mi w restauracji, ponieważ jak panu zapewne wiadomo, nastały ciężkie czasy i nie mogę sobie pozwolić na zatrudnienie zbyt wielu pracowników.

- Och, to zrozumiałe.

Carla wróciła, niosąc na tacy dwie szklanki wody. W każdej z nich pływał kawałek cytryny.

- Dziękuję ci skarbie. A teraz zmykaj już. Muszę załatwić pewną sprawę z Signore Ventim.

Carla spojrzała na gościa, a na jej twarzy pojawił się serdeczny uśmiech. Ukłoniła się z gracją, po czym ruszyła w kierunku innego stolika.

- Va bene, Signore Paganini… Sądzę, że etap wstępnych uprzejmości mamy już za sobą. Przejdźmy zatem do interesów…

c. d. n.

PS. Niezmiennie zachęcam do lektury mojego koronnego dzieła pt. Wywiad z Werterem oraz pozostałych tekstów mojego autorstwa.