Mag

Mag

Ponura kamienna wieża

Zatęchłą otoczona fosą

Gdzie stary człowiek mieszka

Mag obeznany z mocą

Palce artretyzmem powykręcane

Zmierzwiona dluga siwa broda

Oczy kataraktą zamglone

A twarz mocno pobrużdżona

Studiuje zmurszałe księgi

Krzty nie ma w nim radości

Gdy mroczny wzejdzie księżyc

Chce sekret znać nieśmiertelności

Piórem ze skrzydeł anielskich

Kaligrafuje bardzo wolno

Run czarnych długie szeregi

Ciemną przepełnionych mocą

Przyzwany rzuca demon

Słów kilka jak ochłapy

I gromko znów się śmiejąc

Umyka w swe zaświaty

Na zewnątrz wicher hula

A czas w klepsydrze staje

Wspomnienia kurz pokrywa

Z podróży zapomnianych

Na ścianie portret wisi

Piękności o jasnych włosach

Zły los mu ją odebrał

Pakt z mroczną zawarł mocą

Gdy w kotle wrze już wywar

Podsyca wciąż mocniej ogień

A w duszy krzyczy krzywda

Choć wszystko zamknął w sobie

Dym z zapomnianej fajki

Spiralą się wolno unosi

Ostanie ciembe runy kreśli

Zna sekret już nieśmiertelności

Głośne do drzwi słychać pukanie

W zdziwieniu otwiera oczy

Na dziś nic nie zamawiał

I nie przyjmuje gości

Powoli otwiera wrota

W pokorze pochyla głowę

Przed ostrzem ogromnej kosy

Tego magią nie przemoże

Błysk w wypolerowanym ostrzu

Na czarnym osadzonym trzonku

Łapie przerażenie w oczach

Ostatni lśni promień słońca

Opada starcze puste ciało

Lecz dusza się młoda unosi

By w locie swym ku gwiazdom

Zaznać nieśmiertelności

D.G.