Magiczny pomost

Magiczny pomost

Idę. Ślepy, pusty, nieobecny, tak bardzo ludzki. Zaklęty, w samym środku nieistniejącego pomostu. Bez serca. Bez uczuć. Te jakże szlachetne części mnie, pozostały bezpańskie w miejscach dla mnie ukochanych. Zostawiłem je, razem z częścią mojej duszy. Z tą prawdziwą. Porwał mnie nurt. Idę jego szlakiem, prowadzony przez los i okoliczności, towarzyszące mojej podróży. Idę, lecz nie widzę drogi. Przed oczami mam miejsca, z tamtej rzeczywistości. Ukochane, szczere, piękne w prostocie. Idę, nieobecny. Nieobecny w konstrukcie zwanym rzeczywistością, jednocześnie oddany całym sobą, mojej ukochanej przeszłości, bezrefleksyjnie zdeptanej, przez ludzi odhaczających następne punkty na mapie. Poddałem się w walce na śmierć i życie, z niepokonanym przeciwnikiem - z przemijaniem. I choć rozum mój, już od dawna pojmuje, mechanizm ludzkiej egzystencji, ja w dalszym ciągu nie przyjmuję go do świadomości. Przez wzrok, ciągle wpatrzony w rzeczy przeszłe, nie istnieje w moim słowniku, pojęcie rzeczywistości. Przyszłość z kolei, pełni jedynie funkcje iluzji. Przechodzi obok mnie nagle, zostawiając mi piękne obietnice. Za mną jednak, znajduje się coś więcej niż obietnica. Coś, co świeci niewyobrażalnym blaskiem. Coś, co jeszcze przed chwilą dotykałem, a teraz nieistnieje. Zmieniło się w pył, przeistaczając się w wytwór mojej wyobraźni. Moje oczy, widzą przeszłość, ubraną w teraźniejszość. Oczy ludzi mi towarzyszących, widzą stagnacje, brak rozwoju, infantylizm. I mimo świadomości ich racji, świadomości nowych szlaków - wyzwań, odwracam się. Odwracam się tonąc w blasku wspomnień. Idę na wojnę. Przegraną, na starcie. Nie da się przecież drugi raz, wrócić do tego samego miejsca, nie da się drugi raz poczuć tych samych emocji. A jednak to robię. I chyba wiem, czemu…

„Bo wszystko co przyszłe, przeszło tak nagle

A wszystko co przeszłe, wydaje się martwe

I pewnie dlatego nie mógł się za siebie oglądać Orfeusz

A jednak to zrobił

I chyba wiem, czemu” - Jarosław Jaruszewki