Mały wielki człowiek

Ciemność i biel księżyca

Trudno się nią nie zachwycać

Pustka

Choć za oknami

Słońce się wita z chmurami

Płyną obłoki po niebie

Z wiatrem co nieustannie wieje

Zatrzymał się tylko na chwilę

By znów przemierzając mile

Dać nam coś do myślenia

Jak mała jest nasza Ziemia

Choć nam się wydaje ogromna

W przestrzeni kosmicznej jest skromna.

To jaki człowiek być musi

Malutki w odwiecznej czeluści

A jednocześnie największy

W przyrodzie najistotniejszy

Bo wszystko inne poczeka

Ważniejsze jest dobro człowieka