Mamo, zabierz mnie stąd

Stojąc w progu, patrzyłem na anioła,

odskrobywał od znajomej duszy,

która weszła tam, przede mną płonąc żywcem,

kawałki zwęglonego ciała, ziemski brud, naszą

przyjaźń i cokolwiek co się przykleiło.

Robił to nieżyczliwie z obrzydzeniem.

Za plecami wciąż odgłosy walki,

ból i krzyki mudżahedinów

„Allah jest jeden, Allah jest wielki!”,

dające jasno do zrozumienia, że ​​nie my

tu jesteśmy myśliwymi i że zbliża się

termin końcowy naszej ziemskiej przydatności.

Gdzieś daleko

domy, w nich monitory

a przed monitorami klawiaturowi wojownicy,

pomimo ran na opuszkach palców

wytrwale nawołują do rozstrzeliwania tchórzy.