Mandalowanie

Jestem, wciąż jestem,

tylko lekko się rozpuszczam, bo ostre kształty są za bardzo,

a ja przecież niemal prawie zanim.

Dla niepoznaki pobawmy się dźwiękami.

Wytniemy potem nadmiar spacji, ktoś rzuci uwagę o estetyce minimalizmu

i o tym, że ciężar niewypowiedzianego to przywilej.

Albo pomilczmy do siebie głośno,

błyśnijmy jeszcze innym kiczem,

coś w stylu, że nawet ciszą można kłamać.

Nie martw się, zniknę tylko trochę.

Tak jakby ktoś regulował kontrast.

Echo wciąż będzie pełne. I pamięć mięśniowa.

Wyobraź sobie, że to jak wzrastanie puszczone od końca. Z owocu do ziarenka,

które zakopiesz i zapomnisz podlać.

Nawet tego nie zauważymy.

Po wszystkim możesz powiedzieć,

że pamięcią się faluje, a słowem tylko bawi,

i że zapisane wygląda zupełnie inaczej.