Maria z Magdali LBnP45

Nauczyciel wszedł do izby, gdzie rozkojarzona i bardzo zdenerwowana Maria przygotowywała zaczyn na chleb.

– Joshe! Jesteś wreszcie! Szukałam cię wszędzie! Musisz… Musimy uciekać, jeszcze tej nocy! – wykrzyczała, gdy tylko ujrzała męża. – Nie możemy nikomu ufać...

– Uciekać? Cóż prawisz kobieto?

– Krążą plotki, że Sanhedryn szykuje się do rozprawy z tobą! – Wskazała na niewielki, ciasno upakowany tobołek i jeszcze raz z błaganiem w głosie dodała: – Przygotowałam to, co najważniejsze na drogę, jeszcze zrobię podpłomyki i możemy ruszać!

– Mam zbiec? Właśnie teraz?! – Mimo że twarz mężczyzny zasnuła ciemna chmura, zapowiedź nadchodzącego cierpienia, zachował lodowaty spokój. – Cóż to za pasterz, który nie narazi życia i krwi nie przeleje dla owiec?

– Jesteś moim mężem i panem i wkrótce będziemy mieli dziecko, musimy myśleć również o nim! Błagam, usłuchaj mnie ten jeden, jedyny raz! Udajmy się do mego ojca, do Magdali! – Dziewczyna najwyraźniej zaczynała wierzyć, że jej wizja szczęśliwej przyszłości może się jeszcze ziścić. – Wiesz, że ojciec ma wiele statków i jest zamożnym człowiekiem, – kontynuowała rozogniona – on ci pomoże… Nam… Nam pomoże! Popłyniemy dokądkolwiek zechcemy.

– Twój ojciec pomoże mi?! – Joshe parsknął rozbawiony, jednak już w następnej sekundzie spoważniał. – Naprawdę sądzisz, że nie wiem co nadchodzi i nie myślę o dziecku? Ależ o niej właśnie myślę. – Zbliżył dłoń do łona Marii, a na jego twarzy, gdy mówił grobowym głosem, odbywała się regularna bitwa walczących uczuć. – Nie po to zostałem posłany, aby uciekać i kryć się w ciemnościach jak demony, które z ciebie wygnałem.

– O niej? – Maria najwyraźniej nie dosłyszała ostatniego zdania, albo zwyczajnie je zignorowała. – A więc będziemy mieli dziewczynkę? – Nie potrafiła wytłumaczyć mocy czynienia cudów i wszechwiedzy męża, lecz jeszcze nigdy nie zawiodła się na jego słowach. – Widzisz?! My musimy! Musimy uciekać natychmiast!

– Zamilcz! – Nauczyciel przerwał żonie i przytulił z całych sił jej rozhisteryzowane ciało. – Wiesz, kim jestem i że… Tamto musi się dokonać.

– Ale ja nie chcę! Ja się boję! – Maria skamlała jak maltretowane szczenię. – Tak bardzo się boję.

– Nic ci nie grozi…

– Nie rozumiesz?! Przecież mi chodzi o ciebie, o nas!

– Nie rozumiem? – Spojrzał żonie w oczy swoim bosko przeszywającym spojrzeniem. – Rozumiem. Pojedziesz do ojca. Niech cię wyprawi bardzo daleko, on będzie wiedział gdzie.

– Ale ty…?

– Mówiłem…– Ponownie przyciągnął Marię do siebie – Mówiłem, że nie mogę wybierać czasu ani miejsca – szeptał tuląc buntującą się żonę. – To jest ta chwila, mój los musi się wypełnić właśnie tutaj, w tym mieście.

– Abba, nie słuchasz?! Podobno widziano jak Judasz rozmawiał...

– Wiem. – Mężczyzna zdecydowanie odsunął rozdygotaną niewiastę i uniósł dłoń odbierając jej głos i tłumiąc sprzeciw. – Wiem. Mówiłem że wiem.

– Ale…

– Co czynisz kobieto?

– Mężu, przecież próbuję cię ostrzec przed...

– Nie o to pytam. – Delikatnie, ale stanowczo wszedł w słowo Marii. – Co tam, robisz? – Skinieniem głowy wskazał glinianą misę.

– Mówiłam już przecież, to zakwas na podpłomyki.

– Dziś będzie wielka wieczerza – Rabby sięgnął po nóż, naciął wewnętrzną część dłoni, po czym ścisnął mocno roniąc kilka kropel krwi do zakwasu w glinianej dzieży. – Przyjdą moi uczniowie, proszę, przygotuj z tego chleb na tę ucztę. Ludzie nazwą ją ostatnią, ale ona będzie pierwsza.

– Umiłowany mój, ty chcesz ich karmić? – Przez głowę Marii przemknęła myśl, że jej mąż postradał rozum. – Próbuję ci powiedzieć, że twoi uczniowie… Judasz…

– Myślisz, że czegokolwiek nie wiem o moich uczniach?! – Joshe wybuchł i zdenerwowany ponownie nie dopuścił żony do głosu. – Będą mordować z moim imieniem na ustach! Złamią każde z przykazań Ojca!

– Ale…

– Zrobią ze mnie boga, a z ciebie ladacznicę. Zaprawdę powiadam ci, piekło w szwach pękać będzie od moich uczniów! – Nauczyciel niemal krzyczał rozgoryczony do ukochanej żony. – Mimo to… Czy ty naprawdę sądzisz, że czegoś nie wiem?

– Wiem… Wiem, że wiesz wszystko! – Zawodziła załamana Maria. – Powiedz ukochany, naprawdę nic nie zrobisz? – Desperacko próbowała przekonać męża kolejny raz. – Zwyczajnie ucieknijmy?

– Kiedy ziarno jest rzucane na nieurodzajną glebę, siewca wie, że znaczna część zginie między chwastami, – Joshe mówił nieobecnym głosem – inną część wyjedzą kruki i wrony…

– Ucieknijmy! Błagam! – Ponownie odezwało się maltretowane szczenię.

– Mógłbym cię zabrać na inną planetę, – Nauczyciel ignorował nawoływania Marii – do innego świata i próbować ratować cząstkę tego świata w tobie, ale… Ja jestem jedyną nadzieją dla tak wielu. Jeśli teraz ucieknę, to tak, jakbym się nigdy nie narodził.

– Na inną planetę? Jesteś ziarnem? Ukochany, ja nie rozumiem co mówisz?

– Ja wiem… – Joshe ponownie objął łkającą Marię i mocno przycisnął jej zapłakaną twarz do piersi. – Wiem, że nie rozumiesz.