Marian Turski 1926-2025

Poeta pamięci

W cieniu historii stał jak samotny dąb,

Korzeniami wrastając w bólu ziemię przodków.

Jego liście szeptały o dawno minionych dniach,

A gałęzie wskazywały drogę ku lepszemu życiu.

Był latarnią na wzburzonym morzu zapomnienia,

Światłem dla tych, których głosy zamilkły w ciszy.

Jego słowa jak ptaki przelatywały granice,

Niosąc przesłanie pokoju ponad murami podziałów.

Serce miał rozległe niczym ocean empatii,

W którym tonęły uprzedzenia i nienawiść.

Jego myśli płynęły jak rzeki niestrudzenie,

Łącząc brzegi kultur w jeden wspólny ląd.

Czy można zatrzymać wiatr przemian, co niósł?

Czy można zgasić gwiazdę, co świeciła najjaśniej?

Odszedł, lecz jego echo wciąż drży w powietrzu,

Melodia pamięci gra w sercach wdzięcznych.

Był biblioteką ludzkich losów nieprzeczytanych,

Kluczem do drzwi zrozumienia i pojednania.

Jego dusza jak feniks wzniosła się ku niebu,

By z wysokości wciąż chronić tych najmniejszych.

Nie będzie nas już prowadził znanym szlakiem,

Lecz wytyczył drogę, którą kroczyć mamy.

Jego energia, choć wydawała się niespożyta,

Teraz żyje w nas, w naszych czynach i słowach.

Marian Turski był nie tylko świadkiem historii,

ale i jej aktywnym twórcą.

Jego życie to opowieść o odwadze,

determinacji i niestrudzonym dążeniu do prawdy.

<>

Poprzez swoje działania przypominał nam

o konieczności pamiętania przeszłości,

by budować lepszą przyszłość.

Jego dziedzictwo to nie tylko Muzeum POLIN,

ale przede wszystkim przesłanie,

by nigdy nie być obojętnym wobec

krzywdy i niesprawiedliwości.