Mariola Maria Magdalena

Facet w białym kitlu.

- Zostało panu pięć minut życia, ma pan jakieś życzenie?

Poeta.

- Chciałbym napisać wiersz.

Facet w białym kitlu.

- Panie... no co pan, to zajmie panu dużo więcej niż pięć minut.

Bóg.

- Nie ma sprawy — poczekam.

Poeta.

To może coś z życiowo religijnych?

Bóg.

- Dajesz.

Droga krzyżowa. Stacja V Mariola Maria Magdalena i Cyrenejczyk

chwiejne nogi

strach przed upadkiem

twarz zapita

wyewoluowała w Azjatkę

wyciągnięta dłoń drżąca

włosy na brud przyklejone do głowy

na ustach a Capella

barytonem musztardowym

za sto ekstra bez gumy

może pojedziemy

nie chcesz to spierdalaj

innej palcem rysować po ziemi

i jak tu żyć

Bóg.

- Zaczynam nabierać litości do samobójców, możliwe, że ich też powinniśmy wpuszczać.

Facet w białym kitlu.

- To już postanowione, czy tylko plany na razie? Oczywiście, pełna dyskrecja.

Bóg.

- Postanowione, od teraz wchodzi w życie.

Facet w białym kitlu.

- Duszno tu.

Po czym podszedł do okna, otworzył obie połówki i skoczył z jedenastego.

Bóg.

- O mój miłosierny Ja... to ładnie się narobiło.

Poeta.

- Jak się ma długi język, tak bywa.

Bóg.

- Panie nie odzywaj się pan... i nie leż pan tu, jakbyś na śmierć czekał. Najlepiej wyjdź pan do następnej sali, leży tam mężczyzna, który zgodnie z planem, miał się otrzeć o śmierć, wyzdrowieć i się nawrócić, no już biegnij go ratować.

Poeta.

- A co zemną?

Bóg.

- Upiekło ci się... doktor pojechał za ciebie.