Marność istnienia - Po co patrzysz w niebo?

Latarnie uliczne patrzyły na niego żółtym wzrokiem, kiedy szedł chodnikiem. Silny wiatr przeganiał jego włosy, które momentami zasłaniały mu połowę twarzy. Zdejmował je z oczu rękoma. Daremny wysiłek. Po kilku przegranych bitwach, postanowił związać je w kucyk.

Kąciki jego ust powędrowały ku górze, na co moje zareagowały podobnie. Zatrzymał się i zaczął wpatrywać się w niebo. Na księżyc.

Uśmiech zszedł mi z twarzy. Zupełnie go nie rozumiem. Mógł robić to samo w domu, przez okno. Albo chociaż na podwórku. Ale nie! Musiał przecież odejść kilka kilometrów dalej, żeby popodziwiać sobie ogromną, świecącą kulę. To jakiś fetysz? Debil. I na czym polega to jego istnienie? Jego życie? Nie ma ważniejszych rzeczy do roboty? Żona, dzieci? A jak nie, to może kot czy pies? Ludzie jednak mnie załamują... Zamiast zrobić coś pożytecznego, wolą stać i szczerzyć się do kromki chleba czy kawałka sera, jak kto woli. Słabe istoty, myślące, że władają wszechświatem albo go stworzyły. Tfu! Jak ja nienawidzę ludzi!

Nieważne. Wyszedł, to wyszedł, właściwie - lepiej dla mnie. Jeśli będę rozmyślać w ten sposób o wszystkich, stracę na wartości, zyskując ohydną cechę.

Kim jest? Nie wiem. Czym się zajmuje? Nie wiem.

Nic nie wiem. Ja tu tylko sprzątam.