Martwy punkt

Biegnę rozpędzona ulicami życia,

dochodzę do ściany, nie mogę się przebić.

Całe tony marzeń są nie do zdobycia.

Żyję, żeby marzyć. Marzę, żeby przeżyć.

Myśli obolałe i nieznośne lęki

szukają gdzieś ujścia, chcą być wykrzyczane.

Dusza zapomniana zrozumienia tęskni,

lecz nikt jej nie słucha, znów spotyka ścianę.

Stoję w martwym punkcie, po uszy ugrzęzłam.

Błagam o uwagę, o pomoc i wsparcie.

Siły twoich dłoni tak jestem niepewna,

że z miejsca nie ruszę, poddam się na starcie.

Komentarze (6)

Agrafka 9 miesięcy temu

Bardzo ładny wiersz. To przecież dużo tak napisać
Czasem te ściany są potrzebne do zderzenia, bo nie zawsze idziemy w dobrym kierunku.
Nie zawsze już w tym momencie.
Życie to wielka zagadka:)
Pzdr🌞

E.T. 1979 9 miesięcy temu

Dziękuję Agrafka za ten komentarz. Pozdrawiam;)

TseCylia 9 miesięcy temu

Ładna i mądra liryka. Podoba mi się.
Pozdro

E.T. 1979 9 miesięcy temu

Cieszę się, że się podoba. Pozdrawiam również ;)

Conie 8 miesięcy temu

Mnie też się podoba, potwierdzam opinie przedpiśców. Pozdrówka i dorzucam piąteczę.

E.T. 1979 8 miesięcy temu

Dziękuję i pozdrawiam:)

Martwy punkt

Komentarze (6)

Napisz komentarz