Marzenie nad Przepaścią

Północny wiatr, niczym wzdęty żagiel,

wskazuje drogę ku północy.

Nocne niebo, niczym ciemne morze,

otula z każdej strony swym kojącym mrokiem.

Niespodziewanie pojawia się blask na niebie -

nie ranka zapowiedź, a gwiazdy polarnej.

Lecz ta, miast wisieć na nieboskłonie,

ukazuje się tuż przy skalnym urwisku.

Wtem ukazuje się pierwsza postać -

mężczyzna dosyć wiekowy, lecz nie stary.

Jego włosy, wciąż brązowe jak kora dębu,

kierowały się wraz z oddechem wiatru,

twarz jego natomiast naznaczona była bruzdami.

Niczym matka z ojcem otulały go ciekawość i łaknienie,

gdyż jego najcenniejszym sennym płomieniem

było spotkanie cielesne z gwiazdą.

Pragnął on tego z całej swojej duszy,

poczuć nocny promień na swej sędziwej dłoni.

I oto jest - jego marzenie tuż przed nim lewituje.

Lecz niespodziewanie przemienia się w kobietę

o świetlistych włosach i albinoskiej skórze.

Mężczyzna, spętany szokiem i zachwytem,

niczym w rękach transu kieruje dłoń ku astralnej postaci.

Ta natomiast chyłkiem oddala się jak sarna.

Podchodzi on coraz bliżej i bliżej.

Nagle byt staje nieruchomy - jak tafla jeziora

Swymi smukłymi rękoma obejmuje wędrowca w uścisku,

Wtem, niczym stado kruków, spada nieszczęście,

gdyż gwiazda sprowadziła wędrowca ku zgubie.

Lewitują wtuleni w siebie nawzajem przez chwilę

po czym istota spuszcza go wprost ku paszczy przepaści.

Tak oto mężczyzna - choć spełniony - leży teraz martwy,

gdyż cudowna kobieta, miast być świetlistym cudem

Dalekim pragnieniem, niebiańską efemerydą

To okazała się być nikim innym

jak mrocznym żniwiarzem we własnej osobie.