„Maska”

„Maska”

Maciej Żołądkiewicz

Na twarzy blask, jak słońca promienie,

lecz w sercu cisza, pustka, zwątpienie.

Oczy się śmieją, iskry w nich płoną,

choć w duszy cienie wciąż mnie osłonią.

Słowa są lekkie jak wiatr w ogrodzie,

lecz myśli toną w burzliwym chłodzie.

Gesty spokojne, uśmiech łagodny,

choć w wnętrzu panuje mrok niewygodny.

Nikt nie dostrzeże, nikt nie zapyta,

bo maska lśni niczym złota płyta.

Tak łatwo wierzyć w światło na twarzy,

gdy nikt w głąb duszy spojrzeć nie marzy.

Gdy noc zapada, gdy cisza krzyczy,

prawda się skrada, choć nikt nie słyszy.

Tonę w tej masce, w fałszu codziennym,

zagubiony w świecie zimno-kamiennym.