Maślane oczy

Z góry przepraszam Panie, jeśli mój tekst w czymś im uchybi lub sprawi, że poczują się dotknięte.

A tak mnie naszło po lekturze... no ten tego tam ;)

Uśmiechnąłem się na samą myśl o wczorajszym wieczorze. Moja dziewczyna, niezwykła kobieta…

Gdyby nie przyjaciel, który z właściwą sobie fantazją wparował do gabinetu, już byłbym w drodze do domu. A, co tam!

- Idziemy na obiad – zadysponował, podchodząc do olbrzymiego okna i spoglądając na panoramę miasta. – Niezłe masz tu widoki, ustawiłeś się.

A no, niezłe miałem widoki… na przyszłość z moją miłością.

- W sumie – podniosłem się zza biurka – nie zdążyłem zjeść śniadania. – Na samo wspomnienie bardzo wczesnego poranka zrobiło mi się błogo. – Gdzie idziemy?

- Do tej nowej knajpki? – Zapytanie raczej było oświadczeniem, ale nie miałem nic przeciw, gdyż serwowany w ekskluzywnej restauracyjce łosoś z grilla z warzywami wymiatał.

- A więc…

Przepuściłem gościa w drzwiach i skierowaliśmy się do windy. Zjechanie z trzydziestego drugiego piętra zajęło nam chwilę, a wyjście z niej drugie tyle, za przyczyną jednej z trzech kobiet stojących w oczekiwaniu na środek transportu w naszym wysokościowcu. Nie wiedzieć czemu, ale niedawno zatrudniona w mojej firmie księgowa nie patrząc zupełnie przed siebie, wpadła na wychodzącego Krzysztofa, a w następstwie odbicia się od mężczyzny na mnie, wypuszczając z rąk plik dokumentów. Obaj pozbieraliśmy nieszczęsne papiery i jako że wychowany w szacunku do kobiet, podałem spłoszonej dziewczynie z uśmiechem, udając, że nie widzę, jak stara się ukryć dłonie z niezdarnie pomalowanymi paznokciami.

- Dziękuję… i przepraszam… - wydukała, nie spuszczając ze mnie maślanych oczu.

- Nic się nie stało – zapewniłem, starając się na szybko określić przybliżony wiek księgowej spod skorupy źle wykonanego makeupu. – Cieszę się, że mogłem pomóc. Miłego dnia życzę. – Uśmiechnąłem się miło i natychmiast zapomniałem, skupiwszy się na oddalającym towarzyszu.

Wyśmienity wczesny obiad ukoronowaliśmy doskonałą kawą i rozmową o planach na nadchodzący weekend. Jakiś czas temu ustaliliśmy, że spędzimy go wspólnie z naszymi paniami w urokliwym miejscu w otoczeniu bieszczadzkich lasów.

- Zobacz... – Krzysztof skierował moją uwagę na rozglądającą się zaraz w wejściu kobietę. – Czy to nie nasza... panna niezręczna?

- Tak jakby… - potwierdziłem.

Kobieta dostrzegła nas, po czym zajęła stolik w pobliżu.

- Wiesz, że jest tobą zainteresowana? – Przyjaciel usiadł wygodniej w fotelu i z rozbrajającym uśmiechem dodał: - Nasze sikoreczki biurowe ćwierkają, że ma oko na ciebie i rozpytuje tu i tam.

- O mnie?! – Wybuchnąłem śmiechem. – Zainteresowana?! A w jakim celu?

- Jak to, w jakim… – nachylił się w moją stronę. – A zapewne towarzysko-matrymonialnym. – Roześmiał się donośnie i dodał konspiracyjnie: - Jakby coś, to ma chłopaka, wiesz, tam u siebie na prowincji, chatkę z działeczką dostanie po rodzicach, i jest bardzo oddana rodzinie, i ma zasady…

- Weź, o czym ty mówisz?! – żachnąłem się na taką niedorzeczność. Nie mam nic przeciwko kobietom, lubię z nimi rozmawiać, żartować, wyjść czasami wspólnie na kawę, ale bez przesady! Typ kobiet, który reprezentowała, znacznie odbiegał od mojego ideału. Poza tym byłem szczęśliwie zajęty. – Niby, że ona i ja… - Zerknąłem w stronę tlenionej blondynki. Siedząc przy pustym stoliku, nie spuszczała z nas… ze mnie wzroku.

- Typowe dla prowincjuszek. - Krzysztof wyrażał własne opinie bezlitośnie bezpośrednio. – Myślisz, że zajście przy windzie to przypadek? Jeszcze niejeden nastąpi. W swoich stronach uważają się za nie wiadomo jakie laski, naoglądają seriali i myślą, że przyjadą do miasta i rzucą je sobie do nóg. – Westchnął teatralnie i dorzucił: - A tu, bach! Zderzenie ze szklanymi, obrotowymi drzwiami.

- Żałosne to. – Nie chciało mi się nawet myśleć o takiej sytuacji, całą przyjemność z obiadu i spotkania diabli wzięli. – Zbierajmy się…

Po kilku dniach obserwacji nowej pracownicy, przypuszczenia mojego przyjaciela zdały się potwierdzać. Nie mogłem tolerować podchodów w stosunku do mnie ani kogokolwiek innego z korporacji.

Przeprowadziłem rozmowę z księgową w obecności zaufanej koleżanki z kadr; kobieta zachowała stanowisko, udało się nie dopuścić do fali żartów oraz nieprzychylnego nastawienia do konkretnych osób pracujących w firmie.

Aha...

Księgowa, po kilkunastu miesiącach pracy, okazała się kompetentną i przedsiębiorczą pracownicą.