Masturbatrix (Onanistka)

W cichej komnacie, w samotności dobrowolnej,

Onanistka wiedzie swój własny taniec.

W dłonie bierze narzędzie samozadowolenia,

Bez trwogi, bez wstydu, bez złowrogiej tajemnicy.

Jej dłonie wprawne, pełne zmysłowej potęgi,

Po skórze jej wędrują, wzdychając w wyważonej ekstazie.

Sama sobie daje, w szaleństwie rozkoszy,

Nie potrzebując nikogo, nie pyta się o zgodę.

W jej sferach płonie palący ogień, namiętność żniwa zbiera,

Wzdycha, jęczy, w rytmie własnego spełnienia.

Niech świat zasłoni oczy, niech nie świat czuje, niech świat nie słyszy,

Bo to jest jej chwila, jej intymne posłuszeństwo.

Onanistka, pełna elegancji, żywą wiarę w sobie ma.

Niechaj nikogo nie obchodzi, co w sercu jej gra,

Niechaj nie oceniają, niech nie wnoszą roszczeń,

Albowiem to jest jej sakralna tajemnica, jej osobista liryka.

W dostojnej ciszy egzystuje, decyduje o sobie w swoim własnym małym świecie,

Onanistka wędruje w cielesnym bezkresie, wypełnia swoje pragnienie.

Niech nie odczuwa wstydu, niech nie miewa wątpliwości,

Bo w jej rękach, w jej sercu, jest w pełni władzy.

W blasku księżyca, w mroku zamyślenia,

Słyszy nocny szept, wypełniający własną przestrzeń.

Każde tkniecie, delikatne niczym poranna rosa,

Komponuje melodię, którą zapamięta w duszy i w sercu.

Na granicy snów, w krainie nieodkrytej.

Onanistka podąża za cieniem igrając z myślą i cielesnością w harmonii,

Zapomina o wszystkim, co świat jej narzucał,

W tej chwili i w jedności, odnajduje swoje kapryśne ja.

W lustrze odbicie, jej echo pragnienia,

Dusza pulsuje rytmicznie, w zmysłowym objęciu.

Bez trwogi, bez żalu, w kręgu spokoju,

Każda chwila intensywna, każda myśl bez pośpiechu.

Onanistka wie, że siła kryje się w tej chwili iskrzącej,

W odwadze egzystencji, w pełni własnego zrozumienia.

Niechaj nikt nie przeszkadza w tej grze duchowej i tętniącej,

Onanistka rządzi w swoim królestwie, dostojnym jak jej marzenia.