Maszynownia Dźwięku

Kotłuje krzyk krtani, kowadłami kuje

Czaszki czułe, czujniki czujne chwytają chrzęst

Szum szczelin, szelest szklanych strun – strzaskanych strzęp

Mruczy mechanizm, miele melodyjny męt

Fal fale falują, fiksując formę w flet

W wirach wibracji, wokal wściekły wzdycha: Wciąż!

Puls przetwarza przestrzeń, pęka piana pian

Brzęk brzękadeł, brudny bas błyska – bęben brzmi!

Dudni dysk drapieżny, drżą druty, dźwięk drąży

Tarki trą, tłuką tony, trzask tranzystorów trzepie

Ryczą rury rdzawe, rygle rytmu rwą się

Grzmią grzechotki, głusząc gęsty, gorzki gwar

Świszczą śruby, ściskając śpiew w ścisły śrut

Źdźbła źrenic żrą żelazny żar, życie żył

Lśnią lusterka lasera, łamiąc linię łuku

Chlust chłodziwa chłodzi chropawy chór

Dziurawi dźwięk dotyk, dysze dysonans suchy

Tętno taśmy tasuje tępe, twarde tony

Ryk rezonansu rozrywa ramy, rozpyla rdzeń

Gęstnieje gliczeryna, gniecie głos w gardziel

Jęczy jądro jaskini, jarzmo jarzyń jaskrawi

Złom żłobi złowieszcze źdźbła, zderza złote zęby

Łomot łopatek łka, łechcąc łuski łuku

Kwili kwarc, krusząc krystaliczny kurz

Ból błyszczy biało, biczuje błonę bęben

Pęcznieją przetworniki, piorą pył przestrzeni

Sapie sygnał, sycząc w suchą szczelinę syk

Wibruje wolt, wwierca się w wilgotną wargę

Miga modulator, mąci mrok miękkim mlekiem

Filtruje fale w fiolet, fokał fletu więdnie

Kotłuje krzyk krtani... Kowadłami kuje!

Maszynownia miele męt – muzyki mięso!