Melodia przodków

W lesie mgły, cichy szept drzew,

Wita moją duszę melodią pradawną.

Tańczę w rytm tajemnych dźwięków,

W sercu radość, w duszy spokój się budzi.

Ognisko płonie w oddali,

Błyszczy w tańcu ogników.

Ludzki głos, pełen światła,

W ogniu płonie marzeniami.

Woda przy jeziorze cicho szumi,

Z nieba spływa deszcz, który uzdrawia duszę,

Niesie spokój, poprzez łzy przeszłości,

Odwiedza miejsca, gdzie nie ma już lęku.

Ziemia przytula mnie do siebie,

Czuję korzenie, moc w nich drzemie.

I w tej harmonii, w tym świętym rytuale,

Zgubiłam somę, nie boję się życia ziemskiego.

W lesie, w wodzie, w ogniu, w ziemi –

Znalazłam siebie, całą, na nowo,

Cisza mi mówi, że wszystko jest na miejscu,

Powstałam z mroku, z oddechu ziemi.