Mentalny łzotok

W pokoju zbyt ciemnym znów letarg przeżywam

Z sekundy w sekundę wciąż godzin przybywa

Co chwila mi umysł znów igły w krtań wbija

I w słowach mych, myślach, precyzje zabija.

Ratować chcę siebie, znów dobrze się poczuć,

Powiedzieć Ci wszystko, nie szczędzić łzotoków.

Zgubiona się czuję, na skraju trzeźwości

Już nie wiem co pragnę, a co wymyślam w tej złości

Chcę słyszeć Twój głos, czuć ciepło Twych dłoni

W spokoju się zgubić, rozpłynąć w Twej woni

Toksycznie się czuję, chcę być Twoim światem

Centrum wszystkiego, co pod Twoim dachem

Chcę każdą sekundę dnia Twego i nocy,

Twych oczu atencję, i wplątać się w kocyk

Słyszeć, że słuchasz, że żal masz i smutek

Że, gdy my razem, to szczęście swym skrótem

Do serc naszych wpadnie, rozjaśni mi duszę

Że jesteś, i będziesz, choć świat miałby płonąć

I w głowie tej, mojej, prowadzę monolog

Bo wymagać od Ciebie zbyt wiele mą wolą.

Świadomość przesady wypełnia mi głowę

Z nią sztylety wtórują - złe, nowe

I tworzą łzy ostre, z polików płynące

Jak lawa są wrzące, jak harpie wrzeszczące

I tłumnie przybywa ich, chmara za chmarą

Towarzysze niedoli, co mi ubrania plamią

Do głowy mi krzyczą, że zła być powinnam

Że krzyczeć i warczeć po Tobie - przeginam.

Nie wina to Twoja, nie Twoja batalia

Jesteś jak możesz, mój smutek ogarniasz

Ratujesz mnie ciągle, nieświadomie też często

O więcej nie proszę - też nie jest Ci lekko.

W tym wszystkim, co myślę - w tej spirali żalu

Sztucznych wyrzutach, obrazach paru

Wdzięczna Ci jestem, i wdzęczna też sobie

Że mimo batalii, i świata na głowie

Pomimo psychiki mej - chorej, skażonej

Znajduję swój spokój, swą białą koronę

Odpalam zapałkę, rozświetlam swój pokój

Ty wzniecasz nią płomień - spokoju wodopój