Messieurs

- Messieurs! Nie ma wody! – do pokoju wbiegł Boulot, krzycząc i wymachując rękoma.

- Co też pan mówisz? – zapytał Verges swoim zwyczajowym, sarkastycznym tonem. – W czym więc się wczoraj kąpałem?

- Nie ma wody! Zniknęła! – krzyczał dalej Boulot.

- Proszę się uspokoić. Niech pan odsapnie i opowie wszystko od początku i powoli – do rozmowy wtrącił się Clavel, wydychając powoli dym papierosa. – Może chce pan zapalić?

- Merci, rzuciłem wiele lat temu.

- Teraz proszę nam opowiedzieć, co się stało.

- Tak. Nie możemy się już doczekać – rzucił Verges ironicznie.

- Zaraz sami się panowie przekonają, a wtedy nie będzie wam tak do śmiechu. Chodźcie suivez – moi. – To rzekłszy Boulot skierował się w stronę łazienki. – Panie Verges, proszę spróbować umyć ręce.

- Ja? Przecież są czyste.

- Ale moje nie. Proszę więc odkręcić wodę dla mnie.

- A to sam pan nie umie? – zapytał Verges, drażniąc się ze zdenerwowanym Boulotem.

- A, do diabła z tobą! Patrzcie! – mężczyzna odkręcił oba kurki, lecz nic się nie stało.

- Widzicie panowie? – rzekł triumfującym tonem. – Widzicie, kto miał rację?

- Och, niech pan przestanie dramatyzować. To na pewno tylko awaria rurociągów – powiedział pan Mur, stojący do tej pory z tyłu. Słowa te natychmiast podchwycił Verges, szydząc z Boulota.

- Właśnie. Proszę się uspokoić, usiąść, przespać się, zrelaksować. Woda na pewno wróci i będzie się mógł pan umyć.

Nawet Clavel zaśmiał się po tych słowach.

- Jeśli nadal mi nie wierzycie, to chodźcie do lodówki.

- O, czyżby teraz pan zgłodniał? – zapytał Verges.

Boulot puścił tę uwagę mimo uszu i skierował się w stronę lodówki. Był niskim, grubym mężczyzną, który zawsze chodził w starym garniturze. Po jego łysej głowie nie spływała ani kropelka potu, co było bardzo dziwne, gdyż pan Boulot słynął z tego, że nawet podczas największych mrozów był cały mokry.

Tuż za nim szedł Clavel. Wysoki, przystojny blondyn, rzucający na lewo i prawo badawcze spojrzenia. Między palcem środkowym, a serdecznym trzymał wypalonego do połowy papierosa. Na sobie miał czarną, skórzaną kurtkę i znoszone jeansy.

Kolejnym, który szedł za Boulotem był Verges. Był raczej średniego wzrostu , miał bujną, brązową brodę i bawił się monetą, podrzucając ją i łapiąc. Cały czas szukał okazji, aby komuś dopiec, imponując swym sarkazmem i nieprzeciętną inteligencją. Kto raz wpadł w jego pułapkę musiał liczyć się z tym, że szybko się odeń nie odpędzi.

Ostatnim, który przestąpił próg drzwi był pan Mur. Najwyższy z nich wszystkich i najcichszy. Ludzie mieli go za dziwaka, bo prawie się nie odzywał, a tylko badał wzrokiem otoczenie, starając się zrobić analizę otaczającego go świata.

- Messieurs, zobaczcie – powiedział Boulot, otwierając zamrażarkę.

- Co, zobaczcie? Przecież to zwykła zamrażarka.

- Nie ma lodu! – rzekł załamując ręce gruby mężczyzna.

- I?

- Nie ma lodu, czyli nie ma wody.

- A może zamrażarka się po prostu zepsuła i przestała utrzymywać temperaturę?

- Nie. Włóżcie do środka rękę. Jest zimno.

- Rzeczywiście – powiedział Clavel. – Ma rację. Ale co z tego? To nic nie oznacza.

- Ma ktoś z was butelkę wody?

- Ja mam, w torbie – powiedział pan Mur.

- Mogę się założyć o moją roczną pensję, że nie będzie tam wody.

- Zaraz to sprawdzimy. Kupiłem dwulitrową butelkę dziś rano.

Wrócili z powrotem do pokoju, w którym znajdowali się, gdy wpadł do niego Buolot. Mur poszedł po swoją wodę, Verges i Clavel usiedli na kanapie, a jedynie Buolot chodził nerwowo, przestępując z nogi na nogę.

- Albo ktoś wypił moją wodę, albo ten człowiek ma rację – powiedział Mur, wracając z pustą butelką.

- Na pewno się wylała. Przecież musi być jakieś logiczne wytłumaczenie – Clavel zakaszlał.

- Wszystko jest suche.

- To może pan wypił i nie pamięta?

- Wykluczone. Sam niechętnie to przyznaję, ale niestety pan Boulot ma rację. Nie ma wody.

- Przepraszam bardzo, ale muszę zadzwonić – powiedział Clavel wychodząc z pomieszczenia.

- Merde! Przecież dziś rano padał deszcz – krzyknął Verges.

- Ulice są całkowicie suche. Nie rób sobie nadziei.

- Panowie! Posłuchajcie! – zaczął Mur. – Coś mi się tu nie zgadza.

- Słuchamy.

- Skoro ludzkie ciało składa się w siedemdziesięciu procentach z wody, to dlaczego ciągle istniejemy, przy założeniu, że wody nie ma?

- Dobrze gada! Panowie, nie ma się co martwić! Jeśli istniejemy to znaczy, że woda nadal jest! – zakrzyknął uradowany Verges.

- Mam złe wieści – rzekł wracający do pomieszczenia Clavel. – W Paryżu, Marsylii, Monako i Bordeaux też nie ma wody.

- A skąd ty to wiesz? – zapytał rozdrażniony Verges.

- Mam znajomych w przeciwieństwie do ciebie.

- Zdziwiłbyś się – odparował wściekle Verges. - Z takim charakterkiem…

Mężczyzna rzucił się na stojącego obok drzwi Clavela, jednak Mur złapał go za kołnierz koszuli.

- Nie czas na takie rzeczy, panowie. Zachowujcie się, to nie poprawi naszej sytuacji.

Verges wyrwał koszulę z ręki Mura i wrócił na miejsce, krzywo patrząc na Clavela.

- Musimy zastanowić się, co teraz mamy robić.

- Jak to co? Iść szukać wody – powiedział z pełnym przekonaniem Boulot.

- Przecież słyszałeś. Nie ma wody. Paryż i reszta miast też. Dlaczego myślisz, że tutaj, w Belleville sur Loire miałaby się ona znajdować?

- Nie wiem! Staram się myśleć racjonalnie. To chyba normalne, że ktoś, kto nie ma wody szuka jej.

- To jest normalne, jeśli tylko w pobliżu rzeczywiście jest woda. A jej nie ma. Musisz się z tym pogodzić.

Za oknem zaczęły pojawiać się pierwsze krzyki.

- Zaczyna się – powiedział siedzący na ziemi Clavel, ćmiąc papierosa.

- Co się zaczyna?

- Szaleństwo. Anarchia. Będzie dla pana bezpieczniej, jeśli zostanie pan z nami.

Wtedy ktoś zapukał do drzwi.

- Ktoś spodziewał się gości? – zapytał Verges.

- Co robimy? – rzekł Clavel.

- Chyba powinniśmy sprawdzić kto to jest – powiedział Boulot.

- Wykluczone. Lepiej udawać, że nas tu nie ma. Niech próbują w innym miejscu – odparł szybko Verges. – To nasz teren, nie musimy tu nikogo wpuszczać.

- A co, jeśli grozi im niebezpieczeństwo?

- To mają problem. Jak pan widzi, nastały ciężkie czasy. Kto wie, może oni ściągną na nas innych?

- Wpuśćmy ich.

- Zdecydowanie nie!

- Jest tylko jeden sposób, żeby rozwiązać ten problem. Musimy zagłosować – wtrącił się Clavel.

- Jestem za – powiedział po chwili Mur.

- Zgoda. Kto jest za wpuszczeniem ich do środka?

Ręce podniosły dwie osoby. Boulot i Mur.

- A kto za nie wpuszczaniem? – ten wniosek poparł Clavel i Verges.

- Mamy problem, messieurs.

Pukanie po raz kolejny rozległo się do drzwi.

- Czekajcie, na litość Boską! – krzyknął Verges.

- Teraz nie możemy już udawać, że nas nie ma – rzucił Clavel, wydychając dym papierosa.

- Zmiłujcie się, ludzie! Wpuście nas!

- Ilu was jest? – zapytał Mur.

- Czterech! – odpowiedzieli przybysze.

- Uważam, że przy takim podziale głosów najlepszym rozwiązaniem będzie wpuszczenie połowy.

- Tak. Chyba nie ma innego wyjścia – poparł Mura, Clavel.

- Zgoda – dodał Boulot.

Wszyscy popatrzyli na siedzącego w kącie Vergesa.

- Czego ode mnie chcecie. I tak mnie przegłosowaliście – powiedział obrażony.

- Słuchajcie! Wpuścimy tylko dwie osoby! – krzyknął Clavel podchodząc do drzwi.

- Dlaczego?

- Nie dociekaj, bo posłuchamy naszego przyjaciela i nie wpuścimy nikogo z was.

- Zgoda. Dajcie nam chwilę, aby się na radzić co do tego, kto ma wejść.

Minęła godzina. Za oknem można było usłyszeć coraz więcej gniewnych krzyków.

- Do jutra, rozegra się tu prawdziwe piekło. Do głosu dojdą najprymitywniejsze instynkty, przywołane do życia brakiem wody – powiedział Clavel, wciąż stojąc pod drzwiami. Wciągnął po raz ostatni papierosa, a następnie wyrzucił niedopałek w kąt pokoju.

- Pojutrze połowa z nich nie będzie już żyć – powiedział Verges. – Zobaczycie, jeszcze dziś w nocy zaczną się wyrzynać.

- Jesteśmy gotowi! – krzyknął głos zza drzwi.

- Niech ci, którzy mają odejść odejdą. I ostrzegam, nie próbujcie żadnych sztuczek. Mamy broń – powiedział Clavel, zaglądając przez judasza. Po chwili otworzył zamki. – Wchodźcie. Mur, Boulot, przeszukajcie ich.

Przybysze okazali się być dwoma mężczyznami. Raczej przeciętni, z ciemnymi włosami stali, posłusznie czekając, aż skończy się przeszukiwanie. Clavel zamknął w tym czasie drzwi.

- Kim jesteście?

- Ja jestem Jean, a to Gerard. Jesteśmy z Paryża, w Belleville tylko przejazdem.

- Jesteście braćmi? – spytał Mur.

- Tak. Jak pan to poznał?

- Macie identyczne małżowiny uszne i dołki na brodzie.

- Czy ktoś z panów wie, co się stało?

- Nie ma wody – powiedział uszczypliwie Verges.

Przybysze stali chwilę w ciszy, widocznie zdumieni śmiałością siedzącego w kącie mężczyzny, po czym jeden z nich zwrócił się do Clavela.

- Czy może udzielić nam pan jaśniejszej odpowiedzi?

- Obawiam się, że nie. Wiem tylko, że nie tylko tutaj zabrakło wody. Nie ma jej w całej Francji, od Marsylii, po Bretanię.

- A morza? Czy też zniknęły?

- Tego nie wiem. Mam nadzieję, że nie. Chciałem jeszcze przed śmiercią raz zobaczyć słońce znikające za horyzontem wielkiego oceanu.

Wtedy odezwał się Mur.

- Panowie, mam dla nas złe wieści.

- Jeszcze gorsze, niż dotychczasowe? Ha! – Verges zdobył się na ironiczny uśmiech.

- Jak zapewne wiecie, w pobliżu znajduje się duża elektrownia jądrowa, która jest źródłem energii dla całej okolicy.

- No, tak, ale co z tego?

- Pracowałem w niej przez kilka lat. Byłem jednym z inżynierów, którzy dokonywali tam napraw.

- Do rzeczy.

- Reaktor chłodzony jest wodą – powiedział krótko Mur. – A w przypadku jej braku oznacza to…

- Przegrzanie się reaktora – dokończył Boulot, siadając ciężko na przyozdobionej w kwiaty sobie.

- A w konsekwencji jego wybuch.

- Zaraz, zaraz. Czy nie ma tam żadnej innej substancji chłodzącej, albo przynajmniej jakiegoś… programu zabezpieczeń, który mógłby…

- Ostatecznym środkiem wystudzenia reaktora, i zapobiegnięcia jego wybuchu było zalewanie go specjalnym chłodzidłem, którego głównym składnikiem była woda.

- Ile mamy czasu? – wtrącił się Jean.

- Dwa, góra trzy dni.

- Musimy uciekać! – odezwał się uniesionym głosem Gerard. – I ostrzec innych!

- Ani mi się waż. – warknął Clavel. – Nie wystarczą wam takie zamieszki, jakie są? Chcecie je jeszcze bardziej podsycić?

- Proszę mi wybaczyć, ale zawodowo jest dziennikarzem i moim obowiązkiem jest…

- Zakłamywanie rzeczywistości, czyż nie?

- Proszę? – spytał oburzony.

- Czyż nie to robicie od zawsze? Propaganda, rozgłos , skandale i kasa? Dobrze ci radzę, jeśli chcesz jeszcze pożyć na tym świecie, choćby te dwa dni, lepiej zamknij tę swoją gębę.

- Jasne – burknął cicho pod nosem Gerard.

Kolejny dzień był dla nich jednym z najcięższych w życiu. Bez kropli wody, leżeli na podłodze, albo ozdabianej kwiatami sofie i patrzyli tępo przed siebie.

- A pomyśleć, że zawsze wyśmiewałem zasadę picia pięciu litrów dziennie – powiedział po południu Verges, oddychając ciężko.

- Idę sprawdzić, co z Gerardem. Coś za długo siedzi w tej ubikacji – oznajmił Jean, z trudnością wstając z fotela. Kilka kolejnych, cichych chwil przeszył głośny krzyk. Wszyscy zerwali się za swoich miejsc i ruszyli do Jeana.

W wannie znajdowało się ciało Gerarda. W jednej ręce trzymał pilnik do paznokci, a druga cała pocięta. Rany były głębokie i całkiem świeże. Jego koszula i spodnie nasiąknęły gęstą, pozbawioną wody krwią, spływającą do odpływu. Oczy nieboszczyka były szkliste i suche. Patrzyły się na sufit, a jego usta zdobił słaby uśmieszek, zdający się mówić do śmierci: ,,Zobacz. Wykiwałem cię. To był mój wybór, nie twój”.

Stali tak przez chwilę, wpatrując się w martwe ciało, kiedy Jean zaczął histerycznie krzyczeć i machać rękami.

- Bracie, coś ty uczynił! – krzyczał. Podszedł do ciała Gerarda i wyjął mu z zaciśniętych palców skrwawiony pilnik. – Poczekaj na mnie – powiedział jeszcze i nim ktokolwiek zorientował się w sytuacji, poderżnął sobie gardło.

- Cholera! – krzyknął Clavel, padając na kolana i starając się zatamować krew tryskającą z rany Jeana.

- Co ja… zrobiłem? – zdążył jeszcze powiedzieć, zanim wydał ostatnie tchnienie.

- Boże! – krzyknął Boulot i chciał wybiec z łazienki, lecz poślizgnął się na kałuży krwi i uderzył głową o futrynę drzwi.

- Jeszcze tego brakowało – rzekł ze stoickim spokojem Mur i przyklęknął obok Boulota. – Żyje – powiedział po sprawdzeniu pulsu. – I nic nie złamał – stwierdził po oględzinach kręgosłupa. – Nie wiem tylko, czy przy tak niskim nawodnieniu jeszcze się obudzi.

- Przynajmniej nie będą cierpieć – powiedział Verges, wciąż wpatrując się w martwych braci.

- Zanieśmy Boulota do pokoju. Ciała też trzeba sprzątnąć.

Mur zabrał bezwładne ciało mężczyzny i położył na sofie. W tym samym czasie Clavel i Verges włożyli ciało Jeana do wanny, zakrywając ją później zasłoną prysznicową.

- Co zrobimy z krwią?

- Nie ma potrzeby nic robić.

- Nie mogę na nią patrzeć – rzekł Verges i zaczął szukać mopa. – Ciężko tak, bez wody – powiedział po kilku minutach.

Clavel zapalił papierosa.

- Fajki mi się kończą. Jak ma wybuchać, niech wybucha.

- Panowie, tutaj! Szybko! – krzyczał Mur, stojąc przy oknie.

- Co się…?

Daleko za oknem można było zobaczyć wielki grzyb nuklearny.

- Merde! Co to? – zapytał Verges.

- Nie jestem pewien. Możliwe, że to elektrownia w Dampierre, albo St. Laurent. Nie wykluczam też Nogent – sur – Seine, ale ona jest chyba dalej, niż te wybuchy – odparł Mur.

- Co tam się teraz dzieje?

- Wysoka temperatura pali wszystko, co znajduje się w zasięgu wybuchu. W skrócie.

- Czy oni… cierpią? – pytał dalej Verges.

- Nie. Przy tysiącu stopni Celsjusza się nie cierpi.

Wtedy usłyszeli kolejny wybuch, a nowy grzyb pojawił się bardziej na lewo od pierwszego i nieco dalej.

- Czyli to jest Dampierre, a pierwszy to St. Louent – orzekł Mur.

- Ile nam zostało?

- Reaktory mogą wybuchnąć w każdej chwili – mężczyźni mimowolnie spojrzeli na posępny i ciemny budynek elektrowni. Wydawało się nieprawdopodobnym, żeby miał niedługo rozbłysnąć oślepiającym światłem.

- Dzień sądu się zbliża – powiedział Mur. – Wszyscy zginiemy w tysiącstopniowym piekle.

- Wszystko w porządku? – zapytał Clavel.

- Ty! Ty jesteś największym grzesznikiem z nas wszystkich! – zaczął wrzeszczeć Mur, wskazując na Vergesa. – Sprowadziłeś na nas karę!

- Proszę się uspokoić – rzekł Clavel.

- Właśnie – poparł go szybko Verges.

- Ty cudzołożniku! Kłamco! Jeśli zginiesz teraz, wszyscy ocalejemy! – rzucił się na męzczyznę.

- Weźcie ode mnie tego psychopatę! - krzyczał mężczyzna.

Clavel podniósł krzesła, stojące przy stole i uderzył nim Mura w głowę tak, że stracił przytomność.

- Oszalał! Widziałeś to? – krzyczał Verges, zrzucając bezwładne ciało Mura. Potem cofając się, uderzył plecami w ścianę. – Trzeba go związać, zanim się obudzi i mnie zabije! – dukał przez łzy wstrząśnięty Verges.

- Uspokój się – rzucił jakby od niechcenia Clavel, zachowując stoicki spokój.

- Jak mam się do cholery uspokoić? – pytał wciąż trzęsący się mężczyzna.

- Uspokój się – Clovel uderzył Vergesa w twarz.

- Tak, jasne. Masz rację. Poszukam taśmy izolacyjnej.

Wrócił kilka minut później z dwoma rolkami srebrnej taśmy i związał nią Mura.

- Wszyscy spłoniemy – rzekł odzyskując przytomność. – Będziemy płonąć w piekle, przez wieki. Wszyscy w jednym kotle.

- Zamknij się! – warknął Verges. – Musimy go stąd wynieść.

- Mi on nie przeszkadza. Wynoś, jeśli chcesz.

Verges wziął Mura za ramiona i zaciągnął do łazienki.

- Jak go tam zostawiłem, zaczął rozmawiać z trupami.

Clavel stał przy oknie i przez nie spoglądał. Odgłosy ulicy ucichły. Ludzie kładli się na ziemi, w oczekiwaniu na śmierć.

- Negent – sur – Seine.

- Co?

- Wybuchła kolejna elektrownia.

- Jak myślisz, ile nam zostało?

- Może kilka godzin.

- Popatrz, Boulot się obudził.

- Boże, co my robimy? – rzekł gruby mężczyzna, po czym zerwał się z sofy i pobiegł do drzwi.

- Co pan robi?

- Siedźcie tutaj, głupcy, jeśli chcecie zginąć. Ja wychodzę!

- Proszę zostać! – krzyknął za nim Verges, ale Boulot już poszedł.

- Zostaw – powiedział spokojnie Clavel. – Niech idzie.

- Zostaliśmy tylko my. Z szóstki dorosłych, zdrowych facetów zostaliśmy tylko my.

- Tak.

- Nie wiem jak ty, ale ja chciałbym jeszcze raz, przed śmiercią, popatrzeć na butelkę dobrej, starej whisky. Choćby pustą.

- To dość dziwne pragnienie, ale podoba mi się.

- Nie, Clavel. To pragnienie byłoby dziwne w normalnym świecie, ale co jest dziwnym w dziwnym świecie?

- Może masz rację.

Verges wyszedł z pokoju i zniknął w kuchni. Clavel podwinął rękawy koszuli i strzepnął popiół z papierosa, wciąż patrząc w okno.

- Matko Przenajświętsza! – krzyknął Verges z kuchni.

- Co jest?

- Alkohol!

- Co ty gadasz?

- Nie zniknął! Alkohol nie zniknął.

- Wydaje ci się. To skutki odwodnienia.

- Chodź i sam sprawdź – Clavel poszedł do kuchni i zobaczył Vergesa siedzącego na ziemi. Trzymał w ustach butelkę Jacka Danielsa i płakał.

- Boże! – krzyknął mężczyzna i usiadł obok, sięgając łapczywie po butelkę stojącego obok Walkera.

Miało się już ku zachodowi, gdy mężczyźni siedzieli w fotelach, patrząc za okno. W rękach mieli kieliszki wypełnione whiskey, a ich oczy wciąż były wilgotne od łez.

- Zapalisz? – zapytał Vergesa Clavel, wyjmując z kieszeni koszuli dwa kubańskie cygara. – Trzymałem je na sam koniec.

- Dziękuję, chętnie. Jak myślisz, jak długo jeszcze?

- Uwierz mi, że już naprawdę niedługo. Wypijmy za dobrą śmierć.

- Jesteśmy chyba ostatnimi – Verges zaczął się śmiać – którzy praktykują ars bene moriendi, jak mawiają filolodzy.

- Dance macabre przyjacielu. Jeśli tańczyć, to tylko razem.

Mężczyźni zaczęli się śmiać, kiedy ziemię przeszył mocny wstrząs, przewracając meble w całym pokoju. Chwilę później, wśród gromkiego śmiechu pijanych, rozległ się potężny huk.

- Toast za ciebie przyjacielu – rzekł Verges. W jego głosie nie było już ani krztyny ironii. Do zobaczenia po tamtej stronie.

- To najpiękniejszy zachód słońca, jaki kiedykolwiek widziałem – powiedział Clavel, gdy za oknem rozbłysnął oślepiający blask.