mężczyzna, ja, mężczyzna

1

Mężczyzna wolny niczym ptak,

W wietrze dotyka swych gwiazd.

Wiatr niesie go pod prąd,

Aż skończy się to,

Co dzień skrzydła duszy stykają się z jutrem.

Tam szybuje wolny mężczyzna,

Kąpiąc się w czerwonych promieniach budzącego słońca.

2.

Pojawia się mrok,

Mężczyzna, co w dół swej klatki już zszedł.

Pręty wściekłości ranią go,

Rzadko może przejrzeć.

Podcięte skrzydła duszy jego są.

Już tylko głos pozostaje mu,

By mówiąc, otwierał się, by śpiewać.

Tak to wygląda – mowa i śpiew przez owe kraty,

Z przerażeniem,

O rzeczach nieznanych, ale wciąż upragnionych.

To jego melodie słychać

Na odległych wzgórzach.

On właśnie mówi i śpiewa

O wolności, co traci za dnia,

By zyskać w nocy na powrót.

3

A on, mężczyzna wolny jak ptak,

Noszony przez wiatr w deszczu westchnień.

Mężczyzna wolnych myśli swych,

Ten, co wzdycha do listowia drzew,

Gdzie ptak spoczynku szuka.

On wolny jest pośród gwiazd,

Niebem nazywa to, co tak kochać zdaje się.

4

Mężczyzna, co za kratami życia legł,

W klatce, co domem się zowie.

Wolności balon pękł,

Co czuje nikt nie dowie się.

On właściwie nad grobem marzeń swych stoi dziś,

Kraty, co palą go ogniem znów,

Marzeniami gasić chce.

Jego skrzydła duszy podcięte są,

Jego cień krzyczy koszmarnym krzykiem.

A jednak dalej słychać jego głos –

Śpiew przez wiatr.

On w swej klatce, niczym ptak,

O wolności swej głosi dziś

W tęsknocie upragnionych łąk, lasów i wzgórz.

Jego głos, choć za owych krat,

Mówi, jak wolny jest

I różni się od wolnego, niczym ptak.

Mężczyzny.